Performances trójki lubelskich artystów, Łukasza Głowackiego, Waldemara Tatarczuka i Ewy Zarzyckiej, prezentowane w ramach programu dodatkowego, towarzyszącego wystawie „Ars loci - obraz aktualny” organizowanej w Warsztatach Kultury:
Łukasz Głowacki - „Punkt krytyczny”
Waldemar Tatarczuk - „12062012”
Ewa Zarzycka - „Dlaczego to wystąpienie jest takie długie/krótkie i składa się z samych przerw?”
Łukasz Głowacki - zaczął uprawiać performans od 1997 r. rozwijając i uzupełniając w ten sposób obszar artystycznych poszukiwań, dla których punktem wyjścia było przede wszystkim malarstwo i instalacja. Po wpływem doświadczeń ze sztuką akcji artysta zmienił podejście do obrazu malarskiego, wprowadził do swojej sztuki „obraz performatywny”, czyli obraz trwający w swej zmienności, poddany działaniu, charakteryzujący się wieloznacznością. Swoje doświadczenie performerskie Głowacki opisuje tak: Podmiotowość działań performance, reaktywnie wchodzących w relacje z otaczającym światem, ich ciągła aktualizacja – odmieniła mój sposób wypowiedzi.
Waldemar Tatarczuk - zajmuje się sztuką performance od 1988 r., niekiedy w wyniku jego performansów powstają instalacje i obiekty. W ostatnich latach uczestniczył w wielu festiwalach performance m.in. Undisclosed Territory (Solo/Indonezja, 2011), Festiwal Sztuki Performance SIPAF (Seul/Korea, 2010), Festiwal Sztuki Współczesnej Matsushiro Daihonei (Matsushiro–Nagano/Japonia, 2010), Ulster Bank Belfast Festival (Belfast/Irlandia Północna, 2009), Festiwal Sztuki Performance Infr’Action (Paryż/Francja, 2009), Festiwal Sztuki Performance OPEN (Pekin/Chiny, 2009), Festiwal Sztuki Performance „Asiatopia" (Bangkok/Tajlandia, 2008), Biennale Sztuki Performance BLURRR (Tel Awiw / Izrael, 2008). Jest założycielem Ośrodka Sztuki Performance w Lublinie, przekształconego obecnie w Fundację Sztuki Performance.
Ewa Zarzycka – artystka performance – tak oto mówi o swojej sztuce: Moja pierwsza publicznie pokazana praca to film «Przejawy» z 1980 roku, z komentarzem. Od tamtego czasu robię moje performance. Przeważnie mówione, które nazywam wystąpieniami. Podczas wystąpień wygłaszam swe teksty (autorskie). Czasami te opowieści są relacją z jakiejś rozmowy, czasem tylko wyrazem autorefleksji, czy komentarzem przeróżnych zjawisk z obszaru sztuki i życia. Używam faktów rzeczywistych i elementów fikcji. Niektóre z wygłaszanych tekstów zapisuję. Niektóre z wystąpień nazywam wykładami z demonstracją. Od czasu do czasu używam rekwizytów (przedmiotów), które z czasem pretendują do roli modeli a nawet obiektów. Artystka skupia się na tym co powszechne i co jednostkowe, w swojej sztuce łączy codzienność z obszarem medytacji filozoficznej. Stosuje specyficzną formę wypowiedzi kontekstualizującą jej sztukę, i nadające jej indywidualny, ale i zarazem uniwersalny wymiar.
Wstęp wolny
CreArt. Sieć miast na rzecz twórczości artystycznej
