Koncert symfoniczny

Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Lubelskiej
Tytus Wojnowicz – obój
Jerzy Salwarowski – dyrygent 
Program:
Z. Kodály – Tańce z Galanty
B. Martinů – Koncert na obój i małą orkiestrę H.353
M. Musorgski – Obrazki z wystawy

Jerzy Salwarowski za pulpitem dyrygenckim występuje od 47 lat. Jest jednym z najwybitniejszych polskich dyrygentów cenionym pedagogiem, był członkiem jury wielu konkursów skrzypcowych. Artysta w Lublinie świętować będzie swoje 70.urodziny. Do jubileuszowego program Maestro wybrał dzieła Kodálya, Martinů i Musorgskiego.
Obok Beli Bartóka, Zolatan Kodály jest głównym przedstawicielem dwudziestowiecznej muzyki węgierskiej. Jego twórczość stanowi syntezę wysokiej jakości techniki kompozytorskiej i stylizowanego folkloru.  Źródłem inspiracji Tańców z Galanty były dawne węgierskie tańce, które zaczerpnął kompozytor z XIX-wiecznego zbioru melodii cygańskich. 
Gdy w 1950 roku Australijczyk czeskiego pochodzenia Jiří Tancibudek zwrócił się do Bohuslava Martinů z propozycją skomponowania dlań koncertu spotkał się z odmową. Kompozytor tłumaczył się natłokiem zajęć, obiecując jednak powrócić do tematu. Słowa dotrzymał, i tak prawykonanie Koncertu na obój i małą orkiestrę odbyła się w Sydney w sierpniu 1956 roku. W marcowym koncercie partię solową zagra Tytus Wojnowicz, artysta o niewiarygodnej sprawności technicznej, znakomicie poruszający się zarówno w obszarach muzyki klasycznej, aż po jazz, etno i muzykę eksperymentalną.  
Powstanie Obrazków z wystawy nie wiąże się z żadnym konkretnym zamówieniem. Modest Musorgski skomponował je po stracie przyjaciela, architekta i malarza Wiktora Hartmanna. W styczniu 1874 roku, znajomi artysty zorganizowali w Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu wystawę jego prac. Zebrano około czterystu rysunków, szkiców dekoracji i kostiumów, projektów architektonicznych i akwarel zmarłego kolegi. Wtedy właśnie narodził się pomysł Obrazków z wystawy, kompozycji przenoszącej nas w świat niezwykłej baśni opowiedzianej w fantastyczny sposób. Cykl 10 miniatur napisany został na fortepian solo. Dzieło Musorgskiego doczekało się kilku orkiestracji. Największą popularność zyskała zwłaszcza ich wersja zinstrumentowana przez Maurice’a Ravela niemal pięćdziesiąt lat później.