Czerwcowa wystawa rozpoczyna kolejny sezon wystawowy w plenerowej galerii w Zaułku Hartwigów. Zobaczymy fotografie Zofii Chomętowskiej – jednej z najważniejszych i najbardziej aktywnych fotografek dwudziestolecia międzywojennego, pionierki polskiej fotografii reportażowej, należącej do czołówki polskich twórców dostrzegających możliwości aparatu małoobrazkowego.
Zofia Chomętowska (1902, Porochońsk – 1991, Buenos Aires) debiutowała na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu w 1929 roku, najprawdopodobniej pokazując tam jednak nie fotografię a film. We wrześniu 1931 roku dostała nagrodę w konkursie Kodaka, która rozpoczęła serię publikacji jej zdjęć w czasopismach specjalistycznych i uczestnictwo w wystawach.
W 1936 roku Chomętowska wygrała anonimowy konkurs Wydziału Turystyki Ministerstwa Komunikacji na etatowego fotografa tej instytucji. Pod godłem „Wrona” przesłała na konkurs tekę swoich zdjęć, które komisji konkursowej spodobały się najbardziej ze wszystkich nadesłanych prac. Chomętowska lubiła powtarzać anegdotę, iż Orłowicz, kiedy odkrył tożsamość „Wrony”, wykrzyknął: „Jak to, kobieta! Przecież Pani nie podoła takiej pracy!”. Do jej zadań należało sfotografowanie atrakcyjnych turystycznie miejsc na terenie II Rzeczpospolitej, wśród których znalazł się Lublin.
Na wystawie znajdziemy zarówno widoki oficjalne i ujęcia turystyczne, jak i te sprawiające wrażenie bardzo prywatnych. We wszystkich zaś jest zapisana codzienność przedwojennego Lublina.
W 1947 roku Chomętowska wyjechała do Londynu, a stamtąd, ściągnąwszy z kraju córkę Gabriellę i syna Piotra, wyemigrowała do Argentyny. Archiwum negatywów Zofii Chomętowskiej w 2010 roku zostało sprowadzone do Polski wysiłkiem Fundacji Archeologia Fotografii, która od tego czasu zajmuje się opracowaniem tego zbioru.
30 czerwca podczas finisażu wystawy odbędzie się spotkanie, na którym Karolina Puchała-Rojek, prezeska Fundacji Archeologia Fotografii, przybliży sylwetkę Chomętowskiej i opowie o działalności Fundacji.
