Prezydent Miasta Lublin Krzysztof Żuk zaprasza na Narodowy Koncert Listopadowy.
Orkiestra symfoniczna FL
Piotr Wijatkowski – dyrygent
Beata Bilińska – fortepian
Teresa Księska-Falger - słowo o muzyce
Program :
F. Chopin – Andante spianato i Wielki Polonez Es-dur op. 22
W. Kilar – II Koncert fortepianowy
M. Karłowicz – Odwieczne pieśni op. 10
Wstęp wolny.
Bezpłatne wejściówki można odebrać w kasie Filharmonii od 17 listopada br. w godzinach: wtorek-piątek w godzinach 12.00-17.00, piątek (w dniu koncertu) w godzinach 13.00-19.00, pozostałe dni koncertowe - godzina przed koncertem
Program koncertu przywołuje najpiękniejsze karty w dziejach muzyki polskiej, przemawia do serca i wyobraźni.
Chopina rozpoznajemy od razu, po kilku minutach słuchania; znamię Chopinowskiego stylu, poetyki przenika cała sferę substancji dźwiękowej, w każdym z utworów. Choć do bólu polska, muzyka twórcy „Andante spianato i Wielkiego Poloneza Es-dur op.22” , dzięki genialnym środkom artystycznego wyrazu, odkrywczemu traktowaniu fortepianu, stała się decydującym ogniwem w rozwoju uniwersalnego języka sztuki dźwięku. Naszym wkładem do skarbnicy kultury ogólnoludzkiej, swoistą legitymacją członkostwa. Z Chopinowskiej harmoniki wyrosła „awangardowa” muza Liszta i odkrywczy „Tristan i Izolda” Wagnera, także – pełen dysonansowych komplikacji – „Poemat ekstazy” Skriabina. Bez fenomenalnych etiud Chopina nie byłoby technicznego i kolorystycznego bogactwa nowoczesnej pianistyki. Zdobycze Chopina-odkrywcy zainspirowały, po latach, całą muzykę światową, paradoksalnie – nawet angielską i amerykańską muzykę taneczną (!) Chopin miał wielu naśladowców, nie pozostawił jednak żadnego następcy....
Wśród współczesnych kompozytorów polskich, Wojciech Kilar wyróżnia się wybitnie indywidualnym stylem i silną osobowością. Jego twórczość – dzieła symfoniczne, wokalno-instrumentalne, kameralne - szerokim łukiem obejmująca, właściwy sztuce XX wieku , neoklasycyzm, sonoryzm i folkloryzm, w dominującym wymiarze ma charakter narodowo-religijny. Ale Kilar to także autor muzyki filmowej , cenionej w kraju i za granicą, czego wyrazem są liczne nagrody. Kompozytor współpracował z wieloma reżyserami, m. in. z Kutzem, Chęcińskim, Różewiczem, Hasem, Wajdą, Hoffmanem, Kieślowskim, Coppolą, Polańskim. Na szczególną uwagę zasługuje stała, wieloletnia praca z Zanussim, będąca świadectwem wyjątkowego porozumienia obu twórców.
Najnowsze dzieło Wojciecha Kilara, „II Koncert fortepianowy”, zainaugurował 14 października 2011 roku sezon artystyczny Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach. Partię solową wykonała wybitna pianistka Beata Bilińska, orkiestrę poprowadził Jacek Kaspszyk .Miłośnicy muzyki, którym bliska jest minimalistyczna estetyka twórcy, owa charakterystyczna repetytywność motywów i fraz muzycznych, długie płaszczyzny harmoniczno – fakturalne wprowadzające statyczność przepływu muzycznego czasu , byli zachwyceni. Znany publicysta, Leszek Polony, w swej ocenie skupił się na wyrazowym aspekcie nowej kompozycji: „Od żałoby cierpienia, poprzez wzburzenie i bunt, ku duchowej, religijnej konsolacji, ku pełnej afirmacji istnienia”.
Poglądy estetyczne Mieczysława Karłowicza wiązały się z nurtem neoromantycznym, wywodzącym się z twórczości Wagnera, R. Straussa i kompozytorów szkół narodowych : Smetany, Dvorzaka, Griega i Czajkowskiego. Swoim słynnym artykułem „Muzyka swojska w Filharmonii Warszawskiej” artysta zainicjował walkę o obecność współczesnej muzyki polskiej w repertuarze nowo powstałej Filharmonii. W 1903 r. działał w zarządzie Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego, przy którym założył i prowadził orkiestrę smyczkową. W tymże roku ukazała cenna publikacja Mieczysława Karłowicza, zawierająca nieznaną korespondencję Chopina.
W latach 1904-1909 powstały słynne poematy symfoniczne Karłowicza: „Powracające fale”, „Odwieczne pieśni”, „Rapsodia litewska” „Stanisław i Anna Oświecimowie”, „Smutna opowieść” oraz „Epizod na maskaradzie” (pozostawiony w szkicach, dokończony i zinstrumentowany przez Grzegorza Fitelberga). Oceniany przez krytykę muzyczną na ogół nieprzychylnie, przeżył wielki triumf po koncercie w Filharmonii Narodowej 22 stycznia 1909, na którym entuzjastycznie przyjęto „Odwieczne pieśni”. 8 lutego, niespełna 3 tygodnie później, zginął w Tatrach , pod lawiną, w drodze z Hali Gąsienicowej do Czarnego Stawu, u stóp Małego Kościelca.
Koncert współorganizowany jest przez Urząd Miasta Lublin, Filharmonię im. H. Wieniawskiego w Lublinie, Towarzystwo Muzyczne im. H. Wieniawskiego w Lublinie.
