Pokaz dokumentacji wideo działań artystycznych najpopularniejszego duetu w historii sztuki performance: Mariny Abramović i Ulaya. Artyści poznali się w 1975 roku w Amsterdamie, przez kolejne lata podróżując po całym świecie wspólnie wykonali liczne performances, m.in. słynną serię "Relation work". Ze względu na bliską relację jaka ich łączyła, działania te miały głęboko osobisty i emocjonalny charakter.
W programie:
Freeing the body (indywidualna praca Mariny Abramović)
(1976, Mike Steiner Gallery, Berlin) – to 6-godzinny performance, podczas którego Marina Abramović z zakrytą czarnym materiałem twarzą, poruszała się zgodnie z rytmem wybijanym przez afrykańskiego bębniarza. Z każdą godziną artystka traciła siły, aż do utraty przytomności.
Relation in space (Abramović & Ulay, praca z cyklu „Relation Work”)
(1976, Wenecja) – to 58-minutowy performance wykonany przez Abramović i Ulaya na weneckim Biennale. „Dwa ciała wielokrotnie przechodzą, dotykając siebie. Przy dużej prędkości zderzają się” – tak opisała performance Abramović. W Relation in Space – jak i w pozostałych performance’ach z serii Relation work – obowiązywała zasada: „Bez próby, bez przewidywanego końca, bez powtórki”.
Kaiserschitt (Abramović & Ulay, praca z cyklu „Relation Work”)
(1978, Wiener Reitinstitut, Wiedeń) – punktem wyjścia performance’u była trójkątna konstrukcja łącząca dwójkę artystów i konia za pomocą długiej liny. Artyści odczuwali każdy ruch zwierzęcia, próbowali utrzymać równowagę i balans. W trakcie performance’ u Abramović i Ulay wykrzykiwali na zmianę: „Nie mam nic do powiedzenia!”, „Zapytaj kogokolwiek!”.
Imponderabilia (Abramović & Ulay, praca z cyklu „Relation Work”)
(1977, Galleria Communale d’Arte Moderna, Bologna) – nadzy artyści, zwróceni do siebie twarzami stali nieruchomo w drzwiach wejściowych galerii. Publiczność, aby dostać się do środka, musiała przejść przez wąską przestrzeń między artystami. Każdy z przechodzących musiał zdecydować, do którego z artystów zwróci się twarzą. Po wejściu do galerii okazało się, że widzowie byli filmowani ukrytą kamerą, która rejestrowała ich reakcje.
Marina Abramović - (ur. 1946, Belgrad) studiowała w Akademii Sztuk Pięknych w Belgradzie. Przez siedem lat była profesorem sztuki performance w Hochschule fur Bildende Kunst w Brunszwiku, w 2004 roku otrzymała tytuł doktora honoris causa od Art Institute of Chicago. Jest laureatką Złotego Lwa dla najlepszego artysty (1997) na Biennale w Wenecji za instalację wideo/performance pt. Balkan Baroque. Performance uprawia od wczesnych lat 70., co sytuuje ją wśród pionierów tej dziedziny sztuki. W centrum zainteresowań artystki, szczególnie we wczesnych performances, było ciało. Przekraczając granice fizycznej i psychicznej wytrzymałości widzów, poddawała je nieustannym próbom, niejednokrotnie narażając się na ból.
Ulay (właściwie: Frank Uwe Laysiepen, ur. 1943, Solingen) do roku 1975 zajmował się głównie fotografią eksperymentalną i filmem. Najbardziej znany jest z prac, które wykonał w duecie z Mariną Abramović. Przez pięć lat był profesorem w Staatliche Hochschule für Gestaltung w Karlsruhe. Mieszka i pracuje w Amsterdamie.
Pokaz jest częścią projektu „Nisze Kultury” realizowanego przez Fundację Sztuki Performance we współpracy z Galerią Labirynt.
Wstęp wolny
