Haft ludowy w Polsce początkowo stosowany był do wzmocnienia szwów na łączeniu tkanin. Jednak już w 2 poł. XIX w. coraz większe znaczenie miały względy identyfikacyjne czy estetyczne, kiedy to zaczęto stosować nici i dodatki produkcji fabrycznej m.in. koraliki czy cekiny.
Haft ludowy na Lubelszczyźnie wyróżniał się wykorzystaniem różnorodnych ściegów liczonych i nieliczonych, doborem i zestawieniem motywów zdobniczych, kolorystyką, kompozycją, zharmonizowaniem ściegu z tkaniną, a także miejscem i rozmieszczenie zdobin. Na koszulach były to mankiety, kołnierz, przyramki, przody przy rozcięciu. Fartuchy zdobiono na brzegach, spódnice w dolnej część, a spodnie w górnej. Gorsety, kamizelki, kaftany, sukmany i kożuchy zahaftowywano z przodu – głównie przy zapięciach oraz na plecach, kołnierzach, w dolnej części rękawów i przy kieszeniach. Czepce i półczepki miały pokryte haftem prawie całą powierzchnię, natomiast chusty tylko część najbardziej widoczną przy złożeniu. Barwnymi wyszyciami ozdabiano także obrusy, serwatki, makatki czy narzuty na łóżka.
Znaczący wpływ na bogactwo hafciarskich ornamentów i technik miały zapożyczenia z przyległych regionów etnograficznych: Małopolski, Mazowsza oraz Wołynia i Polesia. W czterech lubelskich subregionach powstały lokalne rodzaje haftu wyróżniające się na tle całego kraju. Są to prezentowane na wystawie: haft biłgorajski, haft krzczonowski, haft podlaski (odmiana nadbużańska i włodawska) i haft hrubieszowsko-tomaszowski.
Czas trwania wystawy: 11-28.08.2016, wtorek-niedziela w godz. 10.00-18.00 – Muzeum Lubelskie na Zamku