W PÓŁ DROGI (Halt auf freier Strecke)
reż.: Andreas Dresen
scen.: Andreas Dresen, Cooky Ziesche
zdj.: Michael Hammon
w.: Milan Peschel (Frank), Steffi Kühnert (Simone), Bernhard Schütz (Stefan), Talisa Lilly Lemke (Lilly), Ursula Werner (matka Simone), Mika Seidel (Mika), Marie Rosa Tietjen (siostra Simone), Otto Mellies (ojciec Franka), Christine Schorn (matka Franka)
prod.: Niemcy/Francja 2011 (110 min)
Nagroda Un Certain Regard na MFF w Cannes’2011; Niemieckie Nagrody Filmowe’2012 za najlepszy film, reżyserię i główną rolę męską (M.Peschel)
W gabinecie lekarskim zapada bezlitosny wyrok. Nieoperowalny guz mózgu. Bardzo złośliwy i agresywny. Kilka miesięcy życia. Na podświetlonym ekranie zdjęcia, które nie pozostawiają wątpliwości. Cichy głos lekarza. Szok. Nagle codzienne sprawy przestają się liczyć. A może właśnie liczą się jeszcze bardziej. Wszystko zatrzymuje się w locie. W pół drogi. Tak zaczyna się nowy film Andreasa Dresena, od sceny, jakiej każdy z nas podświadomie się boi.
Bohater filmu nie ma jeszcze pięćdziesiątki. Kamera towarzyszy mu przez kilka miesięcy. Rejestruje bunt, strach, depresję, pogodzenie ze śmiercią. Powolne odchodzenie człowieka i ból jego rodziny – żony, dwojga dzieci, rodziców.
Każdy przeżywa te miesiące inaczej, na swój sposób. Dresen pokazuje chwile czułości, żalu, ale też zniechęcenia i zniecierpliwienia. Momenty, kiedy nie ma już siły do walki z nieszczęściem. Śmierć – jak pisał ksiądz Twardowski – „tak punktualna, że zawsze nie w porę”. I samotność. Bo nawet w otoczeniu rodziny zawsze umiera się samotnie. Frank dyktuje swój intymny „dziennik umierania” na iPhone’a. (…)
„W pół drogi" ma w sobie inną emocjonalną siłę niż głośna „Miłość" Michaela Hanekego. Dresen zrealizował chłodny, niemal dokumentalny zapis odchodzenia. Ale w tym chłodzie i w tej dokładności jest wstrząsający. (…)
Barbara Hollender – RZECZPOSPOLITA 29.08.2012
Szok wywołany koniecznością pogodzenia się ze śmiercią nieraz przykuwał uwagę filmowców. Jak przebiega bilans życia umierającego człowieka? Gdzie szukać nadziei? Co z uczuciami najbliższych? Niemiecki reżyser Andreas Dresen, podobnie jak Ozon, Haneke i wielu innych poważnych twórców europejskich, rozwija te pytania w paradokumentalnym dramacie psychologicznym „W pół drogi”. Stawia je w sposób bardzo dyskretny, daleki od egzaltacji, wręcz chłodny. Jego film to w zasadzie kliniczny opis spustoszeń dokonywanych przez chorobę, nowotwór mózgu, którego lekarze nie są w stanie usunąć chirurgicznie. Pozostaje leczenie chemioterapią i naświetlaniami. Pracownik dobrze prosperującej fabryki (Milan Peschel) ma rodzinę, dwójkę dorastających dzieci. Właśnie wprowadzili się do wymarzonego domku, pełniącego teraz funkcję hospicjum. Cały ciężar opieki nad chorym bierze na siebie jego wrażliwa, współodczuwająca żona, prosta tramwajarka (Steffi Kuhnert), dla której będzie to szczególnie trudne doświadczenie. Nie ma w tym filmie wadzenia się z Bogiem. W poruszającej scenie wizyty w domu pogrzebowym bohater zastanawia się nad wyborem trzech utworów, które będą wykonane nad jego grobem, m.in. rockowej grupy Nirvana. Jeśli „W pół drogi” porusza – to ową bolesną przyziemnością, brakiem religijnego pocieszenia, skądinąd typowym dla zachodnioeuropejskiego kina ukazującego śmierć najczęściej z perspektywy niewierzących. Zasłużona główna nagroda w canneńskim konkursie Un Certain Regard.
Janusz Wróblewski – POLITYKA 35/2012
Cennik: karnet 120 zł, bilet 15 zł (bez ulgowych)
Przedsprzedaż: 27-28.02. godz. 15-18 || 1.03. godz. 15-19
Obowiązuje rezerwacja miejsc
Więcej informacji: www.ack.lublin.pl/kino
