Pierwsze Międzynarodowe Biennale Sztuki w Wenecji miało miejsce w 1895 roku i jest organizowane do tej pory, z przerwą w czasie II wojny światowej. W tym roku odbyła się jego 54. edycja. Główną kuratorką była Bice Curiger, pracująca w Kunsthaus Zurich w Szwajcarii. Wspólny tytuł dla wszystkich wystaw to ILLUMInations czyli ILUMInacje, zapisane w taki sposób, że ILUMI oddziela się od NACJI. To połączenie światła z narodem implikuje jakieś napięcie czy nawet prowokację, gdyż coś takiego jak sztuka narodowa właściwie już nie istnieje.
Biennale jak zawsze dzieli się na części: pierwsza - to wystawa kuratorska, która mieści się w Pawilonie Centralnym i w Arsenale, druga - to tzw. pawilony narodowe. Tę część również możemy podzielić na dwie części - czyli pawilony narodowe znajdujące się w Giardini oraz pawilony zewnętrzne, rozsypane po całej Wenecji i pobliskich wyspach. Osobną część tworzą niezależne wystawy, organizowane przy okazji biennale i wchodzące w jego skład oraz wystawy towarzyszące, nie będące w obrębie biennale.
W tym roku padł rekord ilościowy pawilonów - było ich 89 - zaś wystaw towarzyszących również kilkadziesiąt, całość właściwie niemożliwa do ogarnięcia.
W wystawie autorskiej Bice Curiger, również pod tytułem "ILLUMInations" pokazuje prace ponad 80 artystów, ze wszystkich krajów świata. Trzy autentyczne obrazy Jacopo Tintoretto (1518–1594): „Ostatnia wieczerza”, „Kradzież ciała św. Marka” i „Stworzenie zwierząt” - stanowią oś światła, która jest punktem odniesienia dla całości wystawy. Wg kuratorki „Tintoretto jest niekonwencjonalnym i eksperymentalnym malarzem a szczególnie wyróżnia się dramatycznym oświetleniem i jak mówi: „nie chodzi o powierzchowne analogie między jego sztuką a współczesną, ale o znalezienie jądra malarskiej energii, która sama w sobie jest antyklasyczna.”
W tym zabiegu jest również nawiązanie do lokalnego kontekstu, w którym gołębie Maurizio Cattelana stanowią dopełnienie stereotypu Wenecji turystycznej. Ich drastyczny nadmiar jest tu symptomatyczny zaś ich unoszenie się staje się duchowym przeniesieniem. Iluminację należy rozumieć zatem i jako światło, dzięki któremu wszystko się staje i jako oświecenie, a zarazem stan intelektualny towarzyszący cywilizacji europejskiej i światowej.
Wykład i prezentacja dokumentacji: Jan Gryka / Piotr Pękala
