W celu świadczenia usług na najwyższym poziomie stosujemy pliki cookies. Korzystanie z serwisu lublin.eu oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim urządzeniu. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień Twojej przeglądarki. Więcej informacji znajdziesz w Polityce prywatności.
Film: Pod wulkanem 1984
Data rozpoczęcia 2019-06-13
Godzina rozpoczęcia 18:00
Miejsce Dzielnicowy Dom Kultury "Węglin", ul. Judyma 2a
Organizator Dzielnicowy Dom Kultury „Węglin”
Udział Bezpłatny
Kategoria Film

Obsada: Albert Finney, Jacqueline Bisset, Anthony Adrews i inni
Reżyseria – John Huston
Kurator cyklu – dr hab. Rafał Szczerbakiewicz​

Film nestora kina gatunków i zarazem kina autorskiego Ameryki był adaptacją wielkiego dzieła anglosaskiego modernizmu i jednocześnie czwartym obrazem eksplorującym u Johna Hustona temat specyficzności i paraboliczności Meksyku. Jak przystało na dzieło późne, mistrz eksplorował ten postkolonialny wątek w kontekście meksykańskiego Święta Zmarłych. Portret obyczaju mieszającego pogańskie i chrześcijańskie żywioły w filmie jest istotnym elementem jego egzotyzmu, ale zarazem odniesieniem dla refleksji dotyczącej śmierci i podsumowywania życiowych porażek. Nie zapominajmy też, że duszna atmosfera lat 30-tych na ekranie ma też swoje odniesienie polityczne. Rację mają więc ci, którzy wskazują, że jest to też rozliczenie z pokusami XX-wiecznych totalitaryzmów i w szczególności faszyzmu. W tym roku odszedł od nas wielki aktor brytyjski sir Albert Finney, który wykreował w tym obrazie, być może najlepszy i najbardziej sugestywny w dziejach kina, portret choroby alkoholowej. Przez cały film podróżujemy w raz z nim przez na poły realistyczny, na poły fantasmagoryczny (w zależności od aktualnej fazy picia bohatera) portret meksykańskich Zaduszek, które stają się wielką metaforą unikalności i przygodności ludzkiego życia. W sensie ekspiacyjnym to rozliczenie jest też osobistą spowiedzią o chorobie alkoholowej z perspektywy starego reżysera, który nie unika tu parabiograficznych paraleli. Wszystko to wydaje się tragiczne, ale w filmie podszyte jest czarnym humorem. Święto śmierci jest bowiem rewelacją groteski istnienia. Rola autodestrukcyjnego, liberalnego ex-konsula brytyjskiego – Geoffreya Firmina w  Meksyku (odgrywana przez Finneya) wydaje się z dzisiejszej perspektywy znakomitym portretem porażki nowoczesnej osobowości na różnych polach egzystencji: publicznych, politycznych i osobistych. Główny bohater ma poczucie klęski i stara się przed swoją byłą żoną Yvonne (w tej roli piękna Jacqueline Bisset) tylko o efektowne i spektakularne oblicze inscenizowanej katastrofy własnej egzystencji. Zadanie Bisset nie było proste o tyle, że zarówno książka, jak i film, wahają się co do uznania realnego statusu Yvonne. Wydaje się ona bardziej nostalgicznym wspomnieniem niż realnym uczestnikiem pijackiej odysei Firmina. Widz musi też sobie w końcu zadać pytanie czy przypadkiem czas marny, w którym przyszło żyć współczesnym, nie jest zasadniczą przyczyną porażki żałosnej, głównej postaci. Widz konfrontowany jest też nieustannie z jednym z najbardziej efektownych i niepokojących filmowych dzieł XX-wieku.

AKADEMIA ZAPOMNIANYCH ARCYDZIEŁ FILMOWYCH – Trans-Literacje

Szanowni Państwo, sztuka filmowa w obrębie projektu nowoczesnej cywilizacji jawiła się jako synkretyczne złożenie najlepszych możliwości i tradycji artystycznej ekspresji literatury, teatru, malarstwa, muzyki etc. W konstrukcji masowej cywilizacji niemal miała zastąpić wszystkie sztuki tradycyjne. Nie da się jednak ukryć, że klasyczne kino w poszukiwaniu ciekawych dla widza tematów całymi garściami czerpało z narracyjnych zasobów historii literatury. Od zarania swych 100-letnich dziejów kino eksploatowało problematykę ekranizacji i adaptacji dzieła literackiego na ekranie. Na początku ekranizacje były oczywiście dość schematyczne i odtwórcze. Wczesne filmoznawcze teorie „przyliterackości” filmowej narracji sugerowały, że filmowe opowiadanie winno wiernie naśladować literackie techniki. Z czasem opinie takie były dekonstruowane i korygowane przez ekranowe eksperymenty awangardy i kina autorskiego. Doświadczenia kina artystycznego nie pozostawały bez echa w Hollywoodzie. Tak ambitni i utalentowani twórcy jak Wyler, Ford, Huston, Stevens, Mankiewicz, Minelli czy Kramer nie ustawali w swoistym wyścigu z literaturą – wytrwale walcząc z utartą opinią, że filmowa adaptacja niemal musi być wtórna i płaska wobec literackiego pierwowzoru. W naszym tegorocznym cyklu będziemy obserwowali TRANSFORMACJE językowego medium literatury w skomplikowaną strukturę filmowego wehikułu. Zagłębiając się w dzieje dźwiękowego kina anglosaskiego od lat 30-tych do lat 70-tych spróbujemy pokazać reprezentatywne przykłady wiernych ekranizacji, a z drugiej strony adaptacyjne wariacje ilustrujące różnorodne możliwości filmowości. Zależy nam na zobrazowaniu współdziałania obu sztuk i zarazem ich wzajemnie uzupełniającej się wrażliwości w mimetycznych efektach opisywania świata. Różnice między artystycznym językiem literatury i filmu, a zarazem zasadniczą jedność w obrębie przekazu głębokich treści najcelniej odzwierciedlą przykłady uznanych adaptacji wybitnych utworów literackich, tak by oba artystyczne media były siebie godne, a czasem wręcz wobec siebie konkurencyjne. Zapewniamy Państwa, że tegoroczny program wypełnią dzieła spektakularne, fascynujące, poruszające i dające po latach od ich powstania wciąż świeży namysł nad ludzkim światem.

CreArt. Sieć miast na rzecz twórczości artystycznej