Limboski od lat pozostaje aktywny na polskiej scenie alternatywnej. O sobie mówi, że w młodości planował zostać pisarzem, a książki inspirowały go bardziej od piosenek. Jednak po przygodzie teatrologią podjął studia jazzowe i ostatecznie postanowił wyrażać się poprzez medium dźwiękowe. Tym niemniej błyskotliwa warstwa literacka pozostała wielkim atutem jego twórczości – zarówno w polskojęzycznej, jak i anglojęzycznej odsłonie. Limboski najlepiej odnajduje się właśnie w konwencji śpiewaka z gitarą – wyrasta z amerykańskich źródeł piosenki rockowej. Jako miłośnik analogowego sposobu nagrywania doskonale zgłębił korzenie bluesa i folku, a obecnie rozwija te inspiracje poszukując własnego stylu. W 2010 roku nagrał płytę Cafe Brumba z knajpowymi balladami, którą promował zapomniany przez wielu utwór Piosenka dla mężatki. Nagły zwrot w stronę estetyki lo-fi i bluesowa w Tribute to Georgie Buck, dały mu nominację do Fryderyków 2012. W międzyczasie wystąpił w telewizyjnym show Polsatu Must be the music a wykonanie utworu Czarny Otello zapewniło mu miejsce w półfinale. W 2016 roku wydał album One Man Madness. Tego samego roku w październiku premierę miała jego kolejna płyta W trawie. I inne jeszcze młode, której patronował Program Trzeci Polskiego Radia. Zaś w ubiegłym roku wydał pod czujnym producenckim okiem Marcina Borsa krążek Poliamoria – najbardziej dojrzały z dotychczasowych, dopracowany muzycznie
i niezwykle barwny.
W trakcie solowych projektów Limboski mierzy się z twórczością Davida Bowiego oraz prezentuje swoje autorskie utwory, wśród których znajdują się znane z emisji w radiowej Trójce nagrania: Świat to kwiat i W trawie.
