ZESPÓŁ „SABIONETTA”
AGNIESZKA OBST – fidel, mandora, kierownik zespołu
ANNA KRAWCZUK – śpiew
MAGDALENA TEJCHMA – flety proste
KATARZYNA KALINOWSKA – fidel
WOJCIECH LUBERTOWICZ – instrumenty perkusyjne
PIOTR ZALEWSKI – viola da gamba
Program:
1 Chiara Stella - Fabritio Caroso
2 Nina y nina – Anonim XVI w.
3 Tres Morilas – Anonim XVI w.
4 Branle Simple – Anonim XV/XVI w.
5 So ben mi ch’ha bon tempo – Orazio Vecchi
6 Basse Danze „Die Katze”- Anonim XVI w.
7 Bransle des Lavabdieres –Anonim XV/XVI w.
8 La Tricotea Samartin la vea – Alonso
9 The Earl of Essex Galiard – Anonim XVI w.
10 Dindirindin – Anonim XVI w.
11 Rex – Tabulatura Jana z Lublina
12 Bransle Gay Anonim XV/XVI w.
13 Todos los bienes del mundo – Jo. Del Ensina
14 Alta Danza – Franciscus de la Torre
15 Rodrigo Martinez – Anonim XVI w.
16 Al alva venid, buen amigo – Anonim XVI w.
W Renesansie muzyka stała się czymś więcej niż tylko służbą Bogu czy teoretyczną nauką. Wkroczyła oficjalnie w orbitę Sztuki, zaczęła stanowić czystą radość słuchacza. Humaniści oznajmili, że ten, kto chce poczuć się prawdziwym człowiekiem Renesansu musi także śpiewać lub grać na jakimś instrumencie. Stąd stopniowe przechodzenie muzyki - z kościoła na dwory.
Program koncertu w swym zamierzeniu ma stanowić wędrówkę po muzyce europejskich dworów - Francji, Anglii, Hiszpanii, a także Polski. Absolutnie świecki charakter tej muzyki widoczny jest w gatunkach utworów - są to głównie pieśni i tańce. Świecka jest również tematyka - miłosna, społeczna, żartobliwa. Utwory zawarte w programie pochodzą z różnych źródeł, głównie z hiszpańskiego zbioru Cancionero del Palacio (początek XVI wieku), który jest jednym z największych i najbardziej reprezentatywnych dla muzyki tego okresu. Zbiór ten powstał w kręgu hiszpańskiego dworu królewskiego Ferdynanda i Izabeli. Dwór ten na początku XVI wieku posiadał jedną z największych kapel królewskich w Europie, po śmierci Izabeli liczyła ona aż 46 muzyków. Bransle (branle) jest typowym renesansowym tańcem francuskim, który przeszedł z tradycji ludowej do tradycji dworskiej. W XVI wieku wraz z rozwojem drukarstwa muzycznego powstało we Francji wiele antologii tańców zawierających właśnie branles oraz inne tańce, takie jak pawany, galiardy, basses dances. Pawany i galiardy popularne były w całej Europie o czym świadczy galiarda Johna Dowlanda. Tańce te były zazwyczaj łączone w parę, taką formę ma też pochodzący z Tabulatury Jana z Lublina polski taniec Rex. O wzajemnym przenikaniu się renesansowych gatunków może świadczyć kompozycja Orazzio Vecchiego So ben mi ch’ha bon tempo, która odnajdywana jest w źródłach zarówno jako czterogłosowy madrygał, jak też i instrumentalny taniec.
