W celu świadczenia usług na najwyższym poziomie stosujemy pliki cookies. Korzystanie z serwisu lublin.eu oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim urządzeniu. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień Twojej przeglądarki. Więcej informacji znajdziesz w Polityce prywatności.

Koncert Oratoryjny - zakończenie jubileuszowego 65. sezonu koncertowego

Koncert Oratoryjny - zakończenie jubileuszowego 65. sezonu koncertowego
Data rozpoczęcia 2010-06-18
Godzina rozpoczęcia 19:00
Miejsce Filharmonia im. Henryka Wieniawskiego w Lublinie, ul. Marii Curie-Skłodowskiej 5
Kategoria Koncert

Orkiestra Symfoniczna FL
Piotr Wijatkowski - dyrygent
Iwona Hossa - sopran
Piotr Łykowski - tenor
Leszek Skrla - baryton
Państwowy Białoruski Chór Uniwersytecki im. G. Shirmy
Filharmonii Narodowej w Mińsku

Program:
C. Orff – Carmina Burana


Miejsce: Sala koncertowa FL/ AB
Bilety: I miejsca - 60 zł, II miejsca - 50 zł, III miejsca - 40 zł

Na zakończenie sezonu artystycznego w Filharmonii Lubelskiej zabrzmi nieśmiertelne dzieło Carla Orffa – kantata sceniczna „Carmina Burana”.Niewiele jest kompozycji muzycznych, które zna bodaj każdy z nas. „Carmina Burana” właśnie do nich należy, a zwłaszcza jego początkowy fragment „O fortuna”. Ten temat do znudzenia wykorzystywany jest w filmach, reklamach, a całe oratorium nagrywane bodaj równie często jak „Cztery pory roku” Vivaldiego. Warto jednak wiedzieć, że odkryty w połowie XIX stulecia gigantyczny zbiór poezji świeckiej zrobił najpierw karierę czysto literacką. Składa się na niego ponad 1000 wierszy i pieśni – utworów głównie w łacinie średniowiecznej, ale częściowo także w języku starodolnoniemieckim i starofrancuskim – spisanych przez uczniów i zakonników w opactwie benedyktynów w Benediktbeuern około 1230 roku. Większość z nich jest prawdopodobnie wierszami i pieśniami goliardów (wagantów, czyli wędrujących żaków, a także duchownych).

Pieśni te mają różny charakter, począwszy od moralitetów, aż po pieśni do tańca oraz biesiadne (w średniowiecznej Europie klęski nieurodzaju i wojny były tak częstą przyczyną głodu, że jedzenie i picie należało do częstych tematów popularnych pieśni). Najbardziej znanym utworem jest tzw. Spowiedź Archipoety, anonimowego poety z Kolonii zwanego Archipoetą, ale wśród autorów znajdują się również Piotr z Blois i Walter z Châtillon. Tytuł Carmina Burana (łac. Pieśni z Beuern) ma prowieniencję XIX-wieczną - został nadany przez Johanna Andreasa Schmellera w 1847, który przygotował wiersze do pierwszego wydania drukiem.

W 1937 r. Carl Orff dokonał wyboru części tekstów i skomponował na ich podstawie kantatę sceniczną pod tym samym tytułem. Jest to utwór na orkiestrę, chór i głosy solowe. Orff zdecydował się napisać muzykę całkiem od nowa, mimo że niektóre rękopisy zawierają zapis muzyczny w postaci neum, który został częściowo odczytany. Najsłynniejszym fragmentem kantaty jest rozpoczynająca i kończąca utwór pieśń chóru „O Fortuna”. W towarzyszeniu instrumentalnym przewodnią rolę pełnią instrumenty perkusyjne, gdyż te właśnie uważał kompozytor za pokrewne duszy i obszarowi jego działania jako służące do przekazywania energii. Również tekst kantaty jest traktowany „perkusyjnie” – zasadą są wielokrotne powtórzenia słów i eksponowanie sylab.

Carmina Burana Orffa składa się z trzech części, poprzedzonych prologiem zatytułowanym „Fortuna Imperatrix Mundi” (Fortuna władczyni świata), w którym autor skarży się na zmienność losu i zależność człowieka od kaprysów fortuny.

I. część Primo Verte (Wiosna) opiewa uroki budzącej się przyrody, jej barw i rodzącego się pragnienia miłości.

II. część In taverna (W gospodzie) to pieśni, które sławią radości płynące z biesiadowania w doborowym towarzystwie. Kończy się konkluzją: „Kraj marnieje, młódź dziczeje, (…) cały świat już z nas się śmieje, już nas palcem wytykają. Lecz tych, wobec nas zelżywych, co po świecie z plotką krążą, wymażą z ksiąg sprawiedliwych i w głąb piekła ich pogrążą”.

III. Cour d’amours (Dwór miłości) jest główną częścią kantaty. Jej motto, to stwierdzenie, że miłość unosi się wszędzie wokół nas. Pieśni sławią ziemską miłość we wszystkich przejawach.

Całość zamyka powrót do treści prologu – skargi na niestałość łask fortuny.

CreArt. Sieć miast na rzecz twórczości artystycznej