Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Lubelskiej
Aleksandra Świgut – fortepian
Mirosław Jacek Błaszczyk – dyrygent
Program:
Maurice Ravel – Koncert fortepianowy G-dur
Hector Berlioz – Symfonia fantastyczna c-moll op. 14
26 kwietnia w Filharmonii Lubelskiej wystąpi młoda i utalentowana pianistka – Aleksandra Świgut – laureatka wielu międzynarodowych i ogólnopolskich konkursów pianistycznych. Orkiestrę Symfoniczną Filharmonii Lubelskiej poprowadzi Mirosław Jacek Błaszczyk. W programie muzyka francuskich mistrzów: wirtuozowski i błyskotliwy Koncert fortepianowy G-dur Maurice’a Ravela oraz znana Symfonia fantastyczna c-moll op. 14 Hectora Berlioza.
„Koncert G-dur zajął 2 lata pracy[...]. Temat początkowy zjawił się w mej głowie w pociągu między Oxfordem a Londynem. Lecz od początku nie przyświeca temu żadna idea. Następnie rozpocząłem żmudną pracę [nad koncertem][...]siedemdziesiąt pięć procent kompozycji stanowi praca [czysto] intelektualna” – tak powstawanie Koncertu G-dur relacjonował Maurice Ravel (1875-1937). Praca iście rzeźbiarska (chiseling work) kompozytora zaowocowała koncertem fortepianowym utrzymanym w neoklasycznym stylu nawiązującym do koncertów Mozarta i Saint-Saënsa. Ponadto utwór osadzony jest w znacznej mierze również w stylistyce jazzowej (Ravel w roku przed rozpoczęciem pracy nad koncertem odbył tournée koncertowe w Stanach Zjednoczonych), w której kompozytor doceniał przede wszystkim bogactwo i różnorodność rytmiki. Ostatecznie koncert ów dedykował Marguerite Long – francuskiej pianistce znanej z wykonywania dzieł takich kompozytorów, jak: Gabriel Fauré, czy Claude Debussy. Koncert składa się z trzech części: Allegramente, Adagio assai, Presto.
„Jestem crescendem Beethovena” – tak o sobie mówił Hector Berlioz (1803-1869) ukazując przy tym zakorzenienie swej twórczości w estetyce poprzednich wielkich twórców muzyki europejskiej. Jednak nowatorstwo jego kompozycji w znacznym stopniu różni się od kształtu utworów jego poprzedników. Owo novum to przede wszystkim programowość, a więc nawiązywanie, zamierzone i rozwinięte, do treści pozamuzycznych (w przypadku Symfonii fantastycznej do własnych założeń estetycznych oraz do treści autobiograficznych – por. podtytuł symfonii: Epizod z życia artysty).Symfonia fantastyczna, podobnie jak większość utworów programowych (symfonii, poematów, fantazji i in.), stanowi swoisty dramat instrumentalny bez tekstu, którego treść umieszczana jest w oddzielnym komentarzu literackim. Oparta jest ona na motywie nieodwzajemnionej miłości do artysty, który przeżywa kolejne etapy: zakochania, fascynacji, lęku przed stratą ukochanej, spełnienia się wizji odrzucenia przez ukochaną oraz koszmary senne zjawiające się w umyśle artysty na skutek zażycia opium, w których ma on wizje morderstwa ukochanej i wykonywanej na nim kary śmierci. Owa historia składa się na pięciu części-obrazów zatytułowanych: Marzenia, namiętności; Bal; Scena na wsi; Marsz na stracenie; Sabat czarownic. Symfonia fantastyczna jest pierwszym dziełem programowym Berlioza i zarazem najbardziej reprezentatywnym dziełem wczesnego romantyzmu.
CreArt. Sieć miast na rzecz twórczości artystycznej
