Koncert Symfoniczny

Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Lubelskiej
Grzegorz Dąbrowski – fagot
Marek Wroniszewski – dyrygent

Program:

• Carl Maria von Weber – Uwertura do opery „Oberon”
• Carl Maria von Weber – Koncert fagotowy F-dur op. 75
• Antonin Dvořák – IX Symfonia e-moll „Z Nowego Świata”

Solistą tego wieczoru będzie Grzegorz Dąbrowski – pedagog, muzyk współpracujący z wieloma orkiestrami w kraju i zagranicą, a Orkiestrę Symfoniczną Filharmonii Lubelskiej poprowadzi Marek Wroniszewski – laureat m. in. nagród dla najlepszego polskiego uczestnika na X Międzynarodowym Konkursie Dyrygenckim im. G. Fitelberga, stale współpracujący z Orkiestrą Symfoniczną Sinfonia Iuventus. W programie znajdą się utwory XIX-wiecznych mistrzów: Carla Marii von Webera oraz Antonina Dvořáka.
Muzyka Carla Marii von Webera (1786-1826) stanowi niejako pomost między estetyką epoki wielkich mistrzów klasycyzmu a wczesną estetyką romantyzmu. Chociaż Weber umiera rok przed śmiercią Ludwiga van Beethovena, to reprezentuje on w swej twórczości założenia typowe dla nowej, romantycznej właśnie, muzyki, poprzez m. in.: tematykę dzieł, nowatorską kolorystykę, instrumentację, czy inwencję melodyczną. Od niego też bierze swe początki również niemiecka opera romantyczna. Jest twórcą pierwszej niemieckiej opery romantycznej (Wolny strzelec), i podobnie, jak Stanisław Moniuszko, Bedřich Smetana, czy Michaił Glinka, stał się symbolem narodowego kompozytora operowego. Dzieła Webera zapoczątkowały wielką drogę niemieckiej opery, w czasie której uległa ona przeobrażeniu estetycznemu, przez twórczość Spohra i Marschnera, w koncepcję dramatu muzycznego autorstwa Ryszarda Wagnera (1813-1883). Wieczór ten rozpocznie uwertura do opery Oberon (1826) – ostatnie dzieło kompozytora. Charakter uwertury, zgodnie z przyjętą wcześniej koncepcją, ma odzwierciedlać nastrój całego dzieła i jest tematycznie związany z materiałem muzycznym poszczególnych części opery.
Weber przeszedł do historii nie tylko jako twórca operowy, ale również  jako kompozytor piszący utwory między innymi na klarnet, czy fortepian, osnute często w popularny wówczas, wirtuozowski styl brillant. Jego Koncert na fagot F-dur (1811) stanowi przykład zakorzenienia twórczości kompozytora we wzorcach muzyki XVIII-wiecznej. Utwór powstał podczas jednej z tras koncertowych, w Monachium, gdzie Weber miał skomponować Concertino na klarnet op. 26. Po głębokim uznaniu za tę kompozycję, wielu muzyków monachijskiej orkiestry dworskiej prosiło Webera o skomponowanie utworu na ich instrument. Jedynym muzykiem, który przekonał kompozytora, był Georg Friedrich Brandt i to dla niego właśnie Weber napisał ów koncert. Do dzisiaj Koncert na fagot F-dur Webera, wraz z Koncertem na fagot B-dur Mozarta (KV 191), jest najczęściej wykonywanym utworem na ten instrument na deskach filharmonii.
Koncert wieńczy jedna z najbardziej popularnych symfonii – IX Symfonia e-moll Antonina Dvořáka (1841-1904). Utwór powstał podczas 3-letniego pobytu kompozytora w Nowym Jorku, gdzie pełnił funkcję dyrektora konserwatorium muzycznego. Pomimo tytułu symfonia ta wpisuje się w tradycję muzyki absolutnej, w której poszczególne części są co najwyżej inspirowane materiałem pozamuzycznym (np. poematem H.W Longfellowa „Pieśń o Hiawathcie”, czy kulturowym miszmaszem ówczesnego Nowego Jorku). Najbardziej rozpoznawalną częścią jest część czwarta, gdzie temat główny, niezwykle ostry i podniosły, eksponowany jest przede wszystkim przez instrumenty dęte. Symfonia składa się z czterech części: Adagio. Allegro molto; Largo; Scherzo:Molto vivace – Poco sostenuto; Allegro con fuoco.