"Wielkie piękno" Włochy, Francja 2013 reżyseria: Paolo SORRENTINO, obsada: Toni Servillo, Carlo Verdone, Sabrina Ferilolli (142’)
Nagrody m.in.: OSCAR i BAFTA dl najlepszego filmu nieanglojęzycznego
"Wielkie piękno", jak na dzieło sztuki przystało, ma wiele warstw i wymiarów. Jest portretem niespełnionego artysty, który oddał się doczesnym przyjemnościom; sybaryty i salonowego bywalca, który uczestnicząc w rzymskim "słodkim życiu", pozostał też jego bystrym obserwatorem. Jest też satyrycznym, lekko złośliwym i momentami zabawnym portretem współczesnej rzymskiej socjety, głównie artystyczno-literacko-dziennikarskiej (pojawia się też kardynał - perorujący zazwyczaj o jedzeniu - a choć nie ma ani jednego polityka, to duch Berlusconiego jest wciąż obecny). (…)
Znajdziemy tu również odmalowany z czułą nostalgią obraz Rzymu, pięknego, majestatycznego, ale jakby przygniecionego własną wspaniałością (film otwiera scena śmierci japońskiego turysty, którego serce nie wytrzymało nadmiaru estetycznych wrażeń). No i wreszcie jest to hołd złożony wielkiemu włoskiemu kinu, z licznymi odniesieniami do filmów Felliniego i Antonioniego. Gra znaczeń, jaką można tu śledzić, jest niemal nieskończona (a pominąłem tu ważny epizod przybycia 104-letniej "świętej", wzorowanej na Matce Teresie); jest to jeden z tych filmów, o których należałoby raczej napisać sążnisty esej niż króciutką recenzję. Więc już teraz szybko: wybitne kino, pełne zmysłowych, pulsujących obrazów, zrealizowane z przepychem godnym "Wielkiego Gatsby'ego" Baza Luhrmana, mające w sobie coś ze snu, fantasmagorii czy surrealistycznej opowieści…
