Projekcja filmu: Wariacje Goldbergowskie

Data rozpoczęcia 2013-11-06

Godzina rozpoczęcia 20:30

Kategoria Akcja

Wariacje Goldbergowskie, 1993

muzyka: J.S. Bach, Aria & wariacje 1–15, 16–30
w wykonaniu Glenna Goulda nagrania z 1982 i 1955),kolorowy, DVD, 53’ 23’’
improwizacja tańca: Steve Paxton; reżyseria: Walter Verdin we współpracy ze/ in collaboration with Steve’em Paxtonem;
zdjęcia: Serge Everdepoel,
dźwięk: Bart Vanvoorden, Anne Van Aerschot;
produkcja: Kaaitheater;
koprodukcja: The Kitchen (Nowy Jork), Audiovisuele Dienst KULeuven, Hebbeltheater (Berlin), Felix Meritis (Amsterdam),

Nederlands Instituut voor de Dans (Amsterdam) we współpracy z: Antwerpen 93 Cultural Capital of Europe, The Dance Program at The National Endowment for the Arts;

nagrano w Sali koncertowej Felix Meritis (Amsterdam, Kwiecień 1992)

Steve Paxton rozpoczął pracę nad Wariacjami Goldbergowskimi Jana Sebastiana Bacha w 1986 roku. Jako tancerz słuchał muzyki ciałem. Glenn Gould (bo to jego wykonań słuchał Paxton) nagrał Wariacje dwukrotnie, w 1955 i 1982 roku. Jak zauważa Paxton, wiele zmieniło się w ciągu tych dwudziestu siedmiu lat: Gould przestał koncertować, skupiając się na nagraniach studyjnych, a technologia realizacji i montażu dźwięku zmieniła się przez te lata ogromnie, stając się bardziej precyzyjną. Bach niezwykle chętnie improwizował, przedkładając tę umiejętność w toku nauczania nad wszystkie inne. Jego muzyka, choć znana nam tylko z partytur, pozwala na szerokie spektrum interpretacyjne.

Film nagrano w owalnej sali koncertowej Felix Meritis w Amsterdamie z szesnastu ujęć. Walter Verdin, reżyser filmu, badał strukturę muzyki przy użyciu medium filmowego, podążając za repetycjami, inwersjami, wartościami rytmicznymi tematu. Wykorzystanie szerokiego spektrum możliwości montażowych pozwoliło osiągnąć spójność dźwięku i ruchu. Film wnikliwie analizuje strukturę muzyki i „logikę” improwizacji, wydarzającej się w przestrzeni pomiędzy partyturą Bacha a interpretacją Goulda, wraz z jego charakterystycznymi, cichymi wokalizami, które, jak pisał Paxton, są odpowiedzią jego umysłu odrywającego palce od klawiszy.