Niedługo po moim przyjeździe do Lublina, jakieś 3 lata temu zadzwonił do mnie znajomy. Zapytał, czy jestem w mieście. Właśnie łapałem stopa na wylotówce z Warszawy. Powiedział, żebym przestał machać i dokładnie wytłumaczył gdzie się znajduję. Chwilę później zatrzymał się przy mnie autobus pełen rozśpiewanych chasydów. Oczywiście wsiadłem.
W 1944 roku moja Babcia wraz z moją Mamą i Wujkiem uciekała pieszo z Warszawy w kierunku Lublina. Po kilkudziesięciu kilometrach nie miała już siły iść dalej z dwójką małych, niespełna trzyletnich dzieci. Była niezwykle silną kobietą - taką ją pamiętam - wtedy jednak postanowiła wejść pod nadjeżdżającą ciężarówkę i skończyć z tym wszystkim, albo liczyć na cud. Ku jej zdziwieniu mimo śliskiej, zaśnieżonej drogi ciężarówka zatrzymała się.
W szoferce siedział znajomy z przed wojny, którego jeszcze zdążyłem poznać. Miał na nazwisko Fuks. Pamiętam go jako Dziadka Julka - niesłychanie ciepłego, uśmiechniętego starszego pana. Zmarł kilka lat temu w wyniku uderzenia w głowę pałką. Mimo, że już bardzo słabo słyszał, zdecydował się otworzyć drzwi komuś, kto wsunął przez szparę w drzwiach kartkę: " Daj mi wody. Chcę mi się pić." Ukradli mu 200 złotych.
O tym wszystkim myślę w rozśpiewanym autobusie. Zasypiam. Koło północy dojeżdżamy do Lublina. Nie bardzo wiedziałem, co mam począć z moimi nowymi znajomymi, gdyż w owym czasie przez kilka miesięcy nocowałem w klasztorze u podnóża Starego Miasta. Tymczasem autobus zatrzymał się koło muru cmentarza. Powiedzieliśmy kadisz. Za Widzącego z Lublina i za Dziadka Julka. Później chwilę śpiewaliśmy. Potem oni pożegnali się serdecznie i pojechali dalej. A ja zostałem. I tam będę po północy, pod tą ścianą.
Paweł Passini
