Maciej Czarnecki – instrumenty perkusyjne
Malwina Paszek – lira korbowa i inne instrumenty
Anna Zielińska – altówka amplifikowana
Lidia Zielińska – muzyka, reżyseria dźwięku, live electronics, instrumenty elektroniczne
Szymon Józwiak – realizacja dźwięku
Rafał Zapała – realizacja live electronics
Monika Mamińska – śpiew tradycyjny (solo)
Zespół Muzyki Tradycyjnej Ośrodka Międzykulturowych Inicjatyw Twórczych „Rozdroża” – śpiew tradycyjny
Teksty w utworze: tradycyjne oraz improwizowane przez śpiewaczki
Cisza po katastrofie. Jak brzmi cisza? Co ją tworzy? Z czego jest utkana?
Dlaczego cisza po katastrofie dźwięczy inaczej, niż wszystkie inne odcienie ciszy? Jakie brzmienia ją budują? Jakie dramaty są zawarte pomiędzy nimi? Z takich pytań narodziła się moja kompozycja.
Jak brzmi taka cisza? Jak brzmi żałość, smutek, groza? Co musi nastąpić po żałobie, aby można było dalej żyć? To już nie są pytania muzyczne.
A co począć, gdy ma się poczucie, że sami jesteśmy winni katastrofy, że jest ona karą? Czy wystarcza oczyszczenie, by zacząć „grzeszyć” od nowa? Starożytny epos o Gilgameszu wspomina o potopie, jako karze bogów za nadmiar zgiełku i hałasy wzniecane przez ludzi. Znamy biblijną opowieść o potopie, legendy o Atlantydzie czy słowiańskiej Vinecie i inne analogiczne opowieści. W każdej z nich ludzie przekroczyli miarę i zostali za to ukarani. Wszystko wskazuje na to, że dotąd nie potrafimy z własnych błędów wyciągać wniosków. Codziennie w różnych sprawach wypieramy myśl o niechybnej karze, wymazujemy z pamięci to zagubione ogniwo z łańcucha przyczyn i skutków.
Skażenie środowiska hałasem i innymi zbędnymi dźwiękami nie jest oczywiście jedynym powodem do tego rodzaju refleksji.
Lidia Zielińska
