choreografia i reżyseria: Simone Sandroni; asystentka choreografa: Elvira Zuñiga; światło: Grzegorz Polak; dźwięk, wideo: Dariusz Kociński; taniec: Beata Mysiak, Anna Żak, Ryszard Kalinowski, Wojciech Kaproń; produkcja: Centrum Kultury w Lublinie
Istnieją historie, których nigdy nie opowiedzieliśmy, i takie, których lepiej byłoby też nigdy nie opowiedzieć.
Historie, które sprawiają, że w oczach odbiorców stajemy się wielcy, bądź dramatycznie kurczymy się.
Są chwile, kiedy czujemy potrzebę, aby coś powiedzieć, wyznać, ale opowieść pozostaje uwięziona w gardle oraz pomiędzy słowem zdolnym otworzyć wielkie drzwi a ciszą – oddziela je jedynie niewielka przestrzeń: jak mały kamień na krawędzi urwiska, który z powiewem wiatru lub pod ciężarem motyla, mógłby spaść w przepaść.
Cztery charaktery, cztery osoby „opowiadają” swoje historie: słowami, obrazami, ciałem i ruchem, w ciszy, nie zastanawiając się nad konsekwencjami.
Cztery różne osobowości, zbyt blisko siebie, zarówno w przestrzeni fizycznej, jak i czasowej, przesiąknięte sobą nawzajem, walczą o uwagę i intymność.
Rozdrażnieni, jak na niedzielnym obiedzie rodzinnym, chcą znaleźć historię, której jeszcze nigdy nie opowiedzieli.
