Państwowa Wyższa Szkoła Teatralna im. L. Solskiego w Krakowie
Wydział Teatru Tańca w Bytomiu
Kocham tylko i wyłącznie całym sercem nie-rozłącznie Magdalenę
reżyseria i choreografia: Jacek Łumiński,
kostiumy: Hanka Nowicka-Rożeń,
występują: Maciej Beczek, Agnieszka Bednarz, Katarzyna Gocał, Maciej Gośniowski, Katarzyna Kania, Agata Kmita, Daniela Komędera, Damian Kuczmierczyk, Kamil Wawrzuta, Michał Woźnica.
"Kocham tylko i wyłącznie całym sercem nie-rozłącznie Magdalenę" to spektakl dyplomowy studentów IV roku Wydziału Teatru Tańca w Bytomiu, PWST im. L. Solskiego w Krakowie.
Młodzi ludzie szukają sensów życia, wzorców, fascynacji, ideałów. Było tak zawsze. Bez względu na czasy każde kolejne pokolenie buntuje się przeciw wcześniej ustalonym, społecznie akceptowalnym granicom postrzegania świata. Manifestują swoje postawy we wszelkich formach ruchów kontestacyjnych ogarniających od czasu do czasu przestrzeń publiczną. W dużym uproszczeniu pragnienia i dążenia współczesnej młodzieży zapewne niewiele różnią się od pragnień i dążeń ich rówieśników z przeszłości. Wyróżnia ich różnorodność, ilość i jakość kształtowana przez media, konsumpcję, technologię i wielokulturowość. Wysyłają e-maile i smsy, oglądają idola, dyskutują na czatach, czytają fantastykę, spędzają dużo czasu, przeglądając strony internetowe lub przełączając programy w telewizorze. Poddają się środkom masowego przekazu. Z drugiej strony fascynuje ich nowy, tajemniczy świat kultury clubbingu, w którym realizują się m.in. ukryte marzenia, akceptacja, alternatywne tożsamości kulturowe. W przestrzeni kultury klubowej funkcjonują różne grupy subkulturowe, które dają poczucie przynależności, siły i możliwości samorealizacji. Alternatywna przestrzeń publiczna klubu jest mniej restrykcyjna i sprzyja ruchom kontestacyjnym.
Bunt dla młodych ludzi jest sposobem przystosowania się poprzez odrzucenie narzucanych im celów społecznych i społecznie uznawanych środków ich realizacji. Zastępują je własnymi celami i środkami. Zachowania buntownicze mogą pojawiać się w przypadku odrzucania kultury dominującej i chęci zastąpieniem jej kontrkulturą. Bunt wynika z ograniczeń, jakie przestrzeń społeczna narzuca człowiekowi w jego sferze prywatnej. Z niezadowolenia, z braku możliwości realizacji pragnień, które muszą być skrywane przed społeczeństwem ze strachu przed napiętnowaniem i z narastającej z tego powodu niewygody. Kiedy nasze relacje z bliskimi podupadają, bo „wstydzisz się, że czujesz i musisz swoje uczucia ukrywać, to pozwalasz społeczeństwu niszczyć rzeczywistość. Trzeba walczyć o prawo do odczuwania.”
