Koncepcja projektu powstała w oparciu o postać Ofelii z poematu „Śmierć Ofelii” Stanisława Wyspiańskiego.
Utwór Wyspiańskiego jest zapisem kilku chwil przed samobójczą śmiercią Ofelii. Główne pytanie, jakie stawia sobie autorka w trakcie pracy dotyczy nie tyle tego, jak Ofelia umiera, ale czym staje się jej śmierć? W końcu „za życia” przypomina marionetkę w rękach dworu, nie jest decyzyjna, w jej usta wkładane są słowa, należące do kogoś innego. Czym jest ta śmierć? A może dzięki śmierci bohaterka zyskuje głos? I jeśli tak, to co mówi? Wyspiański „daje głos” Ofelii szalonej. Bliskość natury (akcja utworu Wyspiańskiego dzieje się na łące przy rzece, do której zaraz wskoczy) budzi nieodkrytą jeszcze zmysłowość dziewczyny, instynkt, uczuciowość.
Tytuł projektu: „O!” nawiązuje do imienia bohaterki, Ofelii, ale także do jednego z przypadków w deklinacji języka polskiego. Użycie wołacza: o! pozwala na bezpośredni zwrot do adresata, a w przypadku imion dodaje wypowiedzi cech emocjonalnych. Forma wykorzystana w tytule projektu jest zabiegiem wyostrzającym przekaz. Eksklamacja nawiązuje w oczywisty sposób do krzyku duszy bohaterki, który staje się możliwy na chwilę przed śmiercią, ale także powraca jak echo. Zatem celem jest wysłuchanie głosu zmarłej. Projekt jest podzielony na trzy części, które są kolejnymi etapami śmierci. Inspiracją do podjęcia tematu procesu umierania oraz pośmiertnego stanu umysły była „Tybetańska księga umarłych” (rytualny buddyjski tekst odczytywany w obecności zmarłego). Śmierć Ofelii w niniejszym projekcie jest ukazana jako przechodzenie przez różne stany, pozwalające jej wypowiedzieć prawdę o sobie, do której niejako nie miała dostępu.
koncepcja: Anna Puzio; choreografia i wykonanie: Katarzyna Paluch i Anna Puzio; scenografia, kostiumy, projekcje: Aleksandra Konarska; muzyka: X; plakat: Karolina Safianek; ze specjalnym udziałem: Nina Skołuba-Uryga
