na podstawie sytuacji z „Czekając na Godota” Samuela Becketta
reżyseria i choreografia: Mikołaj Mikołajczyk, Tomasz Bazan
taniec: Mikołaj Mikołajczyk, Tomasz Bazan
asystentka reżysera: Karolina Wesołowska
muzyka: Igor Stravinsky/ przy fortepianie: Anna Kozub i Arnold Dąbrowski
światło i dźwięk: Maciek Połynko
produkcja: Teatr Centralny w Centrum Kultury w Lublinie, Teatr Maat Projekt, Fundacja Ciało Umysł
koprodukcja: Latitudes Open - Lille - France
współpraca: Muzeum Powstania Warszawskiego
Sytuacja ofiarowania siebie wobec ideału, na który wciąż się czeka. Ofiarować siebie to w pewnym sensie wymazać z przestrzeni oczekiwania. Dwójka ofiarowanych w oczekiwaniu, ale i pewności że to, na co się czeka – nie nadejdzie. Kto wybiera ofiarę, a kto jest ofiarowany – wobec czasu dokonanego – nie ma znaczenia. Liczy się moment powtarzalności rytu – oto dokonuje się wciąż na nowo oczyszczenie.
Gogo – (ang.) idź idź, Didi – (fr. 'dis dis') mów mów.
„No to idziemy? Chodźmy” S. Beckett „Czekając na Godota”
Święto wiosny jest jednym z najbardziej znanych baletów na świecie. W wersji Mikołajczyka i Bazana został wydestylowany jeden czynnik – sytuacja ofiarowania, gdzie ofiarowaną zastąpiono dwoma ofiarowanymi. Być może ta dwójka to ofiarowani albo ofiarujący – granica jest płynna i trudno uchwytna. Motyw oczekiwania wiąże się z inspiracją „Czekając na Godota” S. Becketta gdzie każda próba ofiarowania staje się chybiona wobec faktu iż to na co się czeka, pragnie, walczy „i tak nie nadejdzie” – tutaj zaznacza się dramat „święta wiosny” Mikołajczyka i Bazana. Powtarzalność, która interesowała S. Becketta, który upatrywał jej w mechanizmie rządzącym światem – przeniesiona została w przestrzeń wydarzenia, którą symbolicznie wyznacza 12 kanap.
Bilet: 15 zł
