Bohaterem "Trzech żelaznych zasad mężczyzny seniora" jest inkasent gazowy. To jego dodatkowe zajęcie, bo spełnia się przekonując ludzi, że życie jest piękne. Sztuka opowiada o kolejnej wizycie. Bohater nachodzi domowników w porze posiłku, dosiada się do stołu i nie ma zamiaru wyjść za szybko. Sytuacja staje się niezręczna, tymbardziej, że inkasent dostaje kolejne wiadomości o przytrafiających mu sie seryjnie nieszczęściach. Nie traci idealistycznego spojrzenia na świat.
Naładowane ironią i czarnym humorem przedstawienie odwołuje się do spektakli 30-letnich polskich autorów, które coraz wyraźniej są obecne w repertuarach teatrów instytucjonalnych.
OD AUTORA:
Kiedy chodzę sobie ulicami miasta czytam nagłówki gazet, słucham rozmów ludzi przechodzących obok. To, co słyszę mnie drażni - Jest źle. Bezrobocie rośnie.Rządzą nami kretyni ! Młodzież wyjeżdża tłumnie za granicę, a polski teatr to wszystko ocenia w swojej nowej dramaturgii. Zauważa te problemy. Dyskutuje o nich. Porusza je. Jest nowoczesny. Nowatorski. Społeczny. Świetnie skomponowany. Dobrze realizowany. A CHUJA PRAWDA!!! Jest beznadziejny! Dobijający! Pokazujący wyłącznie jedną stronę! Usprawiedliwiający nasza obojętność! Przygnębiający! I do tego robiony tak strasznie bez polotu, wtórnie, bez własnego zdania! Depresyjny!
Jak jest na świecie każdy widzi. Jak kto inteligentny to wie, że różnie. Raz fajnie, kiedy indziej nie fajnie. Ot, rozmaitości takie. Trzy żelazne; to taki maleńki bunt. Przeciw popularnej idei pesymizmu. Przeciw ogólnie przyjętemu porządkowi fabularnemu. Przeciw Arystotelesowi ! Przeciw Poetyce ! Przeciw niby nowoczesności. Przeciw wszystkiemu!!!!!!!!!!!!
