W celu świadczenia usług na najwyższym poziomie stosujemy pliki cookies. Korzystanie z serwisu lublin.eu oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim urządzeniu. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień Twojej przeglądarki. Więcej informacji znajdziesz w Polityce prywatności.
Wieczne czytanie - Pasierb
Data rozpoczęcia 2015-12-18
Godzina rozpoczęcia 18:00
Miejsce Dzielnicowy Dom Kultury „Węglin”, ul. Judyma 2a
Udział Płatny
Koszt udziału 5 zł
Kategoria Spotkanie

Zapraszamy na kolejne spotkanie z Cyklu „Wieczne Czytanie”, którego bohaterem będzie Stanisław Pasierb i jego poezja. 
 

Czyta – Maja Komorowska
Wprowadzenie – Rafał Szczerbakiewicz
Oprawa wizualna – Ludomir Franczak
Kurator cyklu – Mateusz Nowak

 

STANISŁAW PASIERB. Ksiądz poeta. W ojczyźnie Krasickiego i Baki to przecież nic wielkiego, to nasza chrześcijańska codzienność. Etos poezji, który także duchownych obejmuje w specyficznej odmianie poesis. Wszyscy wokół mówią wciąż o twórczości znakomitego księdza Twardowskiego. Ale nie aż tak znakomitego, bo Stanisław Pasierb jest wyjątkowy. Nie tylko dla czytelników, a może przede wszystkim dla wtajemniczonych. Poeta ksiądz szanowany przez uniwersyteckich profesorów. Osobisty przyjaciel literackich emigrantów, tych największych bo Gombrowicza i Miłosza. Więcej: mianowany na poetę przez tegoż Gombrowicza. I artysta niemal renesansowy bo nie tylko mistrz słowa, ale i miłośnik sztuk wszelkich. Szczególnie malarstwa i architektury. Wielki miłośnik swojego Pelplina i tego najpiękniejszego kryształowego gotyku we wnętrzach katedry. Ale pisał też o renesansowej sztuce włoskiej, o artystycznych polonicach w Watykanie. Pisał chętnie o poezji innych poetów. Sam zaczął tworzyć stosunkowo późno – dopiero wówczas gdy była w nim już dojrzała liryczność. I na początku był w swej poezji wyrafinowanym świadkiem kultury. Nawet tytuł pierwszego tomiku sytuował go gdzieś na przecięciu linii filozoficznej zadumy i autorefleksji o estetycznej formie: „Kategoria przestrzeni”. Potem były tylko lepsze tomiki (np. „Rzeczy ostatnie”, „Zdejmowanie pieczęci”, „Czarna skrzynka”, „Wnętrze dłoni”, „Doświadczanie Ziemi” i ostatni „Puste łąki). A ruch od poezji kultury do poezji doświadczenia wewnętrznego, czy wprost w końcu religijnego był bardzo wyraźny. Wybitna poznańska polonistka, prof. Barbara Chrząstowska pisała o tym najtrafniej: „Poetycka droga Pasierba przebiegała przez różne ewolucyjne zakręty – od zracjonalizowanej i wyważonej poezji kultury pierwszych tomików, do żarliwej i osobistej poezji religijnej; od rozległych przedstawień świata kultury do ascetycznych miniatur – haiku i tercyn morskich, od błysków ironii i humoru do tragicznej wizji rozpadu świata materii i wizji zmartwychwstania. Zawsze jednak, na każdym wirażu ewolucji, była to poezja pełnej humanistycznej bliskości ludzi i ich »doświadczania ziemi«”. Ale to była religia i humanizm myśliciela rodem z najwyższych scholastycznych tradycji. Sztuka słowa była dla niego najlepszą gwarancją transcendencji, a zatem nośnikiem wiary. Poeta był strażnikiem czystości słowa, relacji słowa do tego co Realne czyli Prawdziwe. Sam o tym pisał najpiękniej słowami eseju wyraźnie inspirowanego mityzacyjnym rozumieniem poetyckości przez Bruno Schulza. Ksiądz poeta pisał to w świecie upadku wiary w ontologiczną i epistemologiczną moc języka: „Słowa zostały nadużyte, okaleczone, niektóre z nich zabija. Kłamstwo zabija słowo. Te słowa, które przeżyły, trzeba sprawdzać. Poezja jest powołana do tego, żeby ocalać słowa. Poezja ma czuwać nad słowami, jak się czuwa nad kolebkami dzieci. Słowa bywają bezbronne. Poezja powinna czuwać nad początkami słowa”.

 

Wiersze poety przeczyta MAJA KOMOROWSKA (Maja Tyszkiewicz) – aktorka teatralna i filmowa, pedagog. Profesor Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie, związana z tą uczelnią od 1983 roku. W 1960 roku ukończyła Wydział Aktorski (Oddział Lalkarski) krakowskiej PWST. W roku 1963 zdała eksternistyczny egzamin aktorski. Debiutowała w 1960 roku w Teatrze Groteska w Krakowie. Od 1961 roku należała do zespołu Teatru 13 Rzędów w Opolu, przekształconego później w Teatr Laboratorium we Wrocławiu, prowadzonego pod kierunkiem Jerzego Grotowskiego. Od 1968 roku była aktorką wrocławskiego Teatru Współczesnego, a od 1970 – Teatru Polskiego we Wrocławiu. Pracowała z wieloma wybitnymi reżyserami teatralnymi: Erwinem Axerem, Maciejem Englertem, Jerzym Jarockim, Helmutem Kajzarem, Jerzym Krasowskim, Krystyną Skuszanką, Bohdanem Korzeniewskim, Krystianem Lupą, Krzysztofem Warlikowskim oraz filmowymi: Krzysztofem Kieślowskim, Tadeuszem Konwickim, Andrzejem Wajdą, Krzysztofem Zanussim, Edwardem Żebrowskim i innymi. Grała w filmach polskich i zagranicznych. Stworzyła ponad 30 znaczących ról w spektaklach teatru telewizji. Od 1972 roku jest w zespole Teatru Współczesnego w Warszawie, gdzie obecnie można ją zobaczyć w spektaklu „Mimo wszystko” Johna Murrella w reżyserii Waldemara Śmigasiewicza. W Teatrze Dramatycznym gościnnie gra w „Szczęśliwych dniach” Samuela Becketta w reżyserii Antoniego Libery, a w Teatrze Rozmaitości w „Aniołach w Ameryce” Tony’ego Kushnera w reżyserii Krzysztofa Warlikowskiego. Otrzymała wiele nagród polskich i zagranicznych za wybitne kreacje aktorskie.

 

WIECZNE CZYTANIE

Cykl spotkań „Wieczne Czytanie” to propozycja dla tych, którzy poezję czytają, ale i dla tych, którzy są do niej nieprzekonani. Dla jej koneserów i wrogów. Jej miłośników i tych, którzy pozostają na nią obojętni. Z przekonaniem, że wiersze czytane głośno mogą pobudzać wyobraźnię, prowokować do refleksji i wywoływać uczucie, zapraszamy na ich wieczne czytanie. Te spotkania będą dedykowane i przygotowane dla poetów, których nie ma. Oby się od tego w grobie nie przewrócili. Kurator cyklu – Mateusz Nowak. Konsultacja literacka – dr hab. Rafał Szczerbakiewicz.

 

Bilety do kupienia na godzinę przed spotkaniem lub w godzinach otwarcia Kasy DDK "Węglin".

CreArt. Sieć miast na rzecz twórczości artystycznej