W rozmowach o sztuce coraz częściej pojawiają się takie enigmatyczne terminy jak „użytkologia”, „realizm zawodowy”, „postsztuka”, czy „muzeum 3.0”. Służą one do opisania procesów przenikania się sztuki z innymi obszarami ludzkiej aktywności: nauką, polityką czy ekonomią. Artystyczne narzędzia wykorzystywane są przez uczestników protestów ulicznych, podczas eksperymentów naukowych, w badaniach etnograficznych, wzornictwie przemysłowym, kartografii, kooperatywach rolniczych, alternatywnej turystyce czy programach latających uniwersytetów.
Wykład Sebastiana Cichockiego jest poświęcony m.in. artystom, którzy przestali wytwarzać dzieła sztuki, ale nie przestali być artystami, a także sztuce, która straciła cechy, które pozwalają rozpozn ać ją jako sztukę. Zastanowimy się wspólnie, do czego można użyć sztuki i co miał na myśli Jerzy Ludwiński, pisząc w latach 70., że przeoczyliśmy moment, w którym sztuka stała się czymś, czego nie potrafimy już nazwać, ale co daje nam zupełnie nowe możliwości.
Wykład zapowiada czerwcowy zjazd Konsorcjum Praktyk Postartystycznych, będący aneksem do Kongresu Kultury w Galerii Labirynt w Lublinie.
Sebastian Cichocki jest kuratorem Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, autorem tekstów, wystaw i interdyscyplinarnych projektów związanych z poszerzaniem obszaru sztuki.
Konsorcjum Praktyk Postartystycznych to interdyscyplinarny sojusz ludzi sztuki, działających na rzecz ruchów prodemokratycznych, emancypacyjnych i antyfaszystowskich.