Dyplomy artystyczne, które powstały w roku akademickim 2008/2009 w Pracowni Intermediów i rysunku są projektami, które jak sadzę, przekraczają podstawowy wymiar akademickich wymogów dydaktycznych. W tym wypadku można je rozumieć jako początek samodzielnej kreacji artystycznej. W chwili obecnej nie sposób jednoznacznie odpowiedzieć czy i w jaki sposób potoczą się dalsze losy dyplomantów. Natomiast możliwości uczestniczenia w procesie tworzenia nowej sztuki, potencjalnie mają wszyscy. Poziom sprecyzowania personalnego języka wizualnego wydaje się dojrzały i powinien w przyszłości prowadzić do dalszych poszukiwań. Może również stanowić propozycję w obrębie młodej, właśnie tworzącej się, polskiej sztuki. Charakterystyczna w tym wypadku jest wieloaspektowość, czy wielo medialność prezentacji dyplomowych, których spektrum mieści się pomiędzy rysunkowym szkicem poprzez malarstwo i wydruki komputerowe po projekcje wideo.
Mariusz Tarkawian już w chwili obecnej funkcjonuje jako artysta i bierze udział w wystawach o randze międzynarodowej. Jego pracą dyplomową jest kilkaset rysunków, które powtórnie przerysował, od tych najbardziej aktualnych do tych, które powstały w dzieciństwie. Zapewne pierwsze rysunki, które wykonał nie miały tzw. podtekstów artystycznych jednakże z jego obecnej perspektywy takie uzyskują. Poprzez akt przerysowania nadaje im podwójną rangę; oryginał uzyskuje swój desygnat jako podwójny oryginał, gdyż u Tarkawiana nie występuje zjawisko kopiowania. Każdy jego rysunek zyskuje rangę nowego oryginału.
Większość prac malarskich Wiolety Głowackiej funkcjonuje, w tej chwili, w różnych kolekcjach sztuki w kraju. Na dyplom zrealizowała cykl obrazów, w których posługuje się własnym wizerunkiem. Kobiety uwikłanej we współczesności i negocjującej ze światem, szukając własnej tożsamości. Swoje zanurzenie w rzeczywistość traktuje jako stan bezruchu, zamyślenia czy nostalgii. Specyficzny rodzaj zawieszenia staje się tu przekazem związanym z niemożnością, niemocą i egzystencjalnymi rozterkami. Toaleta jest aktem uwznioślonym do rangi kulturowej konieczności, bez której kobieta nie może funkcjonować.
Paulina Sadowska uczestniczyła już w wielu wystawach. W swojej pracy dyplomowej posłużyła się fotografiami domów, w których doszło do jakichś makabrycznych zbrodni, gwałtów czy aktów przemocy. Domy pozbawione są ludzi. Wizualnie stają się lekko niepokojącą formą miejsc życia, z nieco drażniącą i traumatyczną atmosferą. Same domy nie wskazują, że cokolwiek mogło się w nich wydarzyć. Dopiero informacja zawarta w podpisie odkrywa ich skrywane tajemnice.
Brbara Abramowicz szeroko zaistniała medialnie w rozbudowanych akcjach z Grupą Gazobetonownia jako: „najlepsze nogi w sztuce polskiej”. Jej dyplom to zestaw prac fotograficznych, w których podstawowym motywem staje się postać latającej dziewczynki, która w niezwykły sposób unosi się w przestrzeni jej rodzinnego domu. Ten właśnie motyw ulotności Basia Abramowicz przenosi w sferę własnych wizji, które symbolicznie opisują jej miejsca tożsamości związane z otoczeniem, w którym funkcjonuje na co dzień. Użycie przez nią unoszącej się postaci dziewczynki staje się tu alegorią nawiązującą do malarskich iluzji stosowanych w barokowym malarstwie iluzjonistycznym, gdzie święci w otoczeniu aniołów unoszą się na tle nieba na kopułach kościołów.
Dawid Jurek zrealizował swój artystyczny dyplom na bazie dzielnicy, w której mieszka od zawsze czyli LSMu. Traktuje go jako miejsce gry i ograniczonego świata, w którym rozgrywają się wszelkie możliwe wydarzenia. Tu na LSMie mieszają się wątki architektoniczne, społeczne i kulturowe. Wyrastają wieżowce znacznie większe jak na Manhattanie a obok stare przedwojenne rudery ukrywają mieszkańców innych wyznań niż katolicyzm.
Dyplom artystyczny Agaty Krutul powstał na bazie przewrotnych tekstów poetów ludowych. Stały się one podstawowym motywem do powoływania obrazów przestrzennych, budowanych na zasadzie wycinanki z kolorowych papierów, mających również swoje źródło w sztuce ludowej. Powstały przestrzenne formy obrazów i elementy instalacyjne realizowane metodą przestrzennego collage'u. Powrót do nieomal archaicznych form wyrazu jak i samej treści odnoszącej się do dość rubasznych zachowań ludzkich ujawnia obszary refleksji krytycznej i ironicznej wobec społecznych zachowań w aktualnym otoczeniu.
Monika Zapisek w realizacji dyplomowej pt. „Cztery żywioły” kontynuuje swoje poszukiwania związane z użyciem broni jako nośnika znaczeń innych niż wojna czy terroryzm. Instalacja malarska składa się z czterech obrazów tworzących jedną całość. Ogień, woda, ziemia i powietrze uzyskują swoje realne desygnaty, również w postaci losów zaproszonych do projektu osób. Obrazy powstały na zasadzie ich „wystrzelania” z realnej broni. Wprawdzie jest to tylko broń pneumatyczna, ale znaczeniowo jest tożsama z karabinem maszynowym. Strzelając z pneumatycznej broni wykreowała wiele malowniczych wątków, których przedłużeniem jest również jej dyplom.
Jan Gryka
Dyplomy artystyczne powstały w Pracowni intermediów i rysunku ISP WA UMCS
w Lublinie pod kierunkiem ad. II st. Jana Gryki.
CreArt. Sieć miast na rzecz twórczości artystycznej
