Aleksandra Bełz, Kama Bubicz, Krzysztof Bryła, Judyta Bartmańska, Agnieszka Dębińska, Łukasz Góras, Justyna Kiersztyn, Karolina Lorentz, Karolina Machut, Marcin Myśliwiec, Ida Nowosielska, Katarzyna Sońta, Anna Sprężyna, Justyna Szeller, Joanna Szewczyk, Justyna Urniaż, Kamila Wolszczak, Igor Wójcik, Anna Sprężyna, Jacek Rudzki, Katarzyna Zapart, Jędrzej Żwiruk
W wystawie biorą udział studenci Instytutu Sztuk Pięknych Wydziału Artystycznego UMCS oraz Kolegium Sztuk Pięknych UMCS w Kazimierzu. Będzie to prezentacja różnorodnych prac, które wykraczają poza akademickie ramy podstawowych programów nauczania i sytuują się bardziej w intermedialnym polu sztuki. Intermedialność w tym wypadku rozumiana jest jako wielowątkowość zmierzająca do powołania arte faktów przekraczających podstawową naturę akademizmu. Poszukiwanie korespondencji ze sztuką w ogóle, zarówno w sensie jej rozumienia jak wyrażania wobec niej własnego stosunku staje się tu podstawową zasadą konstrukcyjną pomimo tego, że punktem wyjścia większości prac są bardzo prywatne i osobiste mitologie. Wystawa prezentuje rysunek, malarstwo, fotografię, realizacje multimedialne, filmy wideo, obiekty i instalacje.
Prace powstały w Pracowni Intermediów i Rysunku pod kierunkiem Cezarego Klimaszewskiego i Jana Gryki.
„Intermedialne Wypadki Artystyczne” to nazwa cyklicznych prezentacji sztuki tworzonej przez studentów. Pochodzi ona od skrótu IWA (Instytut Wychowania Artystycznego UMCS w Lublinie). Pierwsza edycja „Wypadków” odbyła się w 1996 roku, jeszcze przed przekształceniem Instytutu Wychowania Artystycznego w Wydział Artystyczny. Od trzeciej edycji IWA (1997) używaliśmy również podtytułu Festiwal Studentów Wydziału Artystycznego.
W 1996 roku powstało, afiliowane przez Galerię Białą, Młode Forum Sztuki. Organiczną bazą i podstawowym kręgiem do wyławiania i promocji „młodych talentów” dla Młodego Forum Sztuki, zawsze byli studenci Wydziału Artystycznego. Ten, wykreowany, alternatywny system stał się formą działań, które spowodowały, że młoda sztuka lubelska jest zjawiskiem ciągłym i jednocześnie konkurencyjnym dla środowisk artystycznych w Polsce. Debiut Roberta Kuśmirowskiego najpierw w ramach MFS a w 2002 roku Galerii Białej, w kontekście jego spektakularnej kariery międzynarodowej, można traktować jako ukoronowanie procesu promocji młodych i niepodważalny dowód celowości i skuteczności strategii MFS i Galerii Białej.
MFS tworzy bezsporną płaszczyznę odniesień w budowaniu nowych przejawów sztuki. Jak się okazuje – ciągle nowych, bowiem ten proces jest permanentny. Tak jak konwencje dziś już historyczne uzyskały swoją tożsamość i stanowią podstawę procesów dydaktycznych, tak nowe formy artystyczne są wartością, której sens trzeba stale unaoczniać, w innym wypadku ta sfera ulega szybkiej degradacji. Pracownie, które stają się enklawami „akademizmów”, w swojej naturze przechowują świadomość zamkniętą na aktualne procesy i w istocie hamują rozwój młodych ludzi, aktywnie nastawionych na świat zewnętrzny, budujących własny system wartości i własny język wypowiedzi.
Obecnie już pojawiają się niezależne tendencje budowania alternatywy wobec MFS. Jeżeli ten stan się utrzyma, to ta wielowątkowość systemów, form i przejawów sztuki będzie pluralistycznym, sensownym polem aktywności artystycznej w Lublinie. W ciągu dwunastu lat istnienia Młodego Forum Sztuki zorganizowaliśmy wiele wystaw, imprez i festiwali, zarówno na Wydziale Artystycznym, na Korytarzu Akademii w Centrum Kultury jak i w przestrzeni publicznej Lublina. Być może podstawowy sens tej działalności zawarty jest w twórczości młodych artystów, którzy aktywnie uczestniczą w budowaniu obrazu polskiej sztuki. Wspomniany już Robert Kuśmirowski jest ewenementem na skalę ogólnopolską. Ale pojawiają się jeszcze młodsi artyści, którzy już obecnie w sposób zdecydowany nawiązują z nim twórczą korespondencję. Myślę tu między innymi o Michale Stachyrze, Kamilu Stańczaku, Mariuszu Tarkawianie i kilku jeszcze młodszych z nadzieją, że może za jakiś czas zaistnieją nie tylko w naszym mentalnym polu. Istotna w tym wypadku jest tożsamość tych artystów, którzy nie są „inżynierami” sztuki w wymiarze uniwersalnym, ale są określeni czasem i miejscem, kontekstem lubelskim, który w tym względzie stanowi wartość samą w sobie.
Jan Gryka
