Znakomita sala wystawowa WBP należała niegdyś do Biura Wystaw Artystycznych, jest jedyną tak dużą, zbudowaną jeszcze przed wojną właśnie w celach wystawienniczych salą w mieście. Organizujemy zawsze wystawy zbiorowe z aneksem dokumentalnym, prezentując każdorazowo najnowsze prace m.in. Mariusza Drzewińskiego i Stanisława Ożoga oraz szeroką paletę innych malarzy, grafików, rzeźbiarzy, fotografików (byli to m.in. Piotr Łucjan, Włodzimierz Finke, Bartłomiej Michałowski, Benek Homziuk, Piotr Kmieć, Sławomir Marzec, Tadeusz Mysłowski, Marian Bocianowski, Lucjan Demidowski, Mariusz Kubielas, Maks Skrzeczkowski, Robert Chudzyński, Sławomir Wójtowicz, Wojciech Walkiewicz i inni), artyści z Ukrainy (Witalij Sadowskij, Włodko Kaufman, Oleg Lubkiwskij, Marian Ołeksiak, Zenon Filipow, Igor Feciak), Niemiec (Dieter Judt) i USA (Loli Kantor). Prezentujemy twórców nie tylko nawiązujących wprost do Brunona Schulza, jego prozy lub biografii, również tych, dla których pisarz z Drohobycza jest źródłem ogólniejszych inspiracji albo jest im bliski przez filozofię twórczości, wizję świata, geograficzny fenomen wielkości prowincji itp.
Na tegorocznej, siódmej edycji wystawy zobaczymy najnowsze prace tych artystów: Mariusz Drzewiński (m.in. „czarna posadzka” z Drohobycza), Stanisław Ożóg (nowe rysunki), Andrzej Widelski i jego uczeń Łukasz Piotrowski (autor cyklu schulzowskiego), Włodzimierz Finke (być może „dowód osobisty” Schulza) oraz białoruska artystka Irena Muraszka (obrazy-tkaniny). Z kolekcji Stowarzyszenia i Muzeum-Pokoju Schulza w Drohobyczu pokażemy prace m.in. Tadeusza Mysłowskiego, Lucjana Demidowskiego i Maksa Skrzeczkowskiego, dokumentacje performance Włodko Kaufmana.
Mysłowski jest autorem cyklu grafik komputerowych „15 par dłoni dla Brunona Schulza”. Demidowski w charakterystyczny dla siebie sposób wykonał czarno-białe fotografie wybranych fragmentów przestrzeni miasta, np. najstarszy cmentarz przy ulicy Truskawieckiej oraz obiekty architektoniczne. Natomiast Skrzeczkowski wyznaczył sobie zadanie inne, oryginalnie ambitne: naświetlał podwójnie ten sam negatywy, raz rejestrował elementy przestrzeni publicznej, ściany i perspektywy uliczne, po czym niejako intuicyjnie nakładał drugi obraz, mianowicie rysunki Schulza. Kaufman jest autorem cyklu realizacji performance przygotowywanych na Międzynarodowy Festiwal Brunona Schulza od 2006 roku, w tym jednej realizacji video („Teatr w zegarze”, zakupionej m.in. przez lubelską Zachętę).
