W celu świadczenia usług na najwyższym poziomie stosujemy pliki cookies. Korzystanie z serwisu lublin.eu oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim urządzeniu. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień Twojej przeglądarki. Więcej informacji znajdziesz w Polityce prywatności.
Wystawa: Na srebrnym globie
Data rozpoczęcia 2013-11-07
Data zakończenia 2013-11-17
Kategoria Wystawa

Na srebrnym globie - instalacje medialne z Centrum Sztuki WRO

Otwarcie: 7 listopada 2013 (czwartek), godz. 19.00
wystawa czynna do 17 listopada 2013,
od wtorku do niedzieli, w godz. 12.00-18.00
kurator: Piotr Krajewski

Na wystawie zaprezentowane zostaną prace i obiekty wybrane z programu Biennale WRO 2013 Pioneering Values. Szczególną uwagę należy zwrócić na współczesne odtworzenia najbardziej charakterystycznych prac pionierów sztuki elektronicznej, opracowane przez WROCenter Group. Wystawie towarzyszyć będzie pokaz program WRO 2013 Pioneering Values On Tour.

Paweł Janicki, Vinyl Video Delay, instalacja interaktywna z rozszerzeniem sieciowym, 2012

Instalacja pozwala widzom manipulować obrazami siebie przez scratchowanie płyty winylowej i komendy przesyłane przez internet. Widzowie poprzez DJ’skie operowanie płytą i wybieranie z trzech trybów buforowania internetowe sterowanie, mogą przetwarzać obrazy siebie uchwycone parę sekund wcześniej. Niełatwe do sklasyfikowania, składające się z improwizowanych dźwięków, programowania na żywo, protokoły komunikacyjne i hacking, prace Janickiego prezentowane były na wielu prestiżowych festiwalach, wydarzeniach i w miejscach poświęconych sztuce współczesnej, takich jak Ars Electronica, Transmediale, Centre Georges Pompidou i podczas Biennale Sztuki Mediów WRO we Wrocławiu. Otrzymał za nie wiele prestiżowych nagród. Jego muzyczny performans sieciowy Ping Melody w 2004 roku został nagrodzony nagrodą 'netarts.org' przez Tokijski Uniwersytet Haramachida i był nominowany do Viper Festival w Bazylei. W ramach europejskiego projektu Moving Stories zrealizował interaktywną instalację Oceanus i serię sieciowych performansów EU_tracer w ramach polskiej prezydencji w Unii Europejskiej. Te i inne projekty Pawła Janickiego zostały wymienione przez Society of Algorithm między najistotniejszymi wydarzeniami dla rozwoju gatunku.
Współpracował z wieloma artystami, jak i przemysłem IT i instytucjami edukacyjnymi, włączając w to kierunki medialne wiodących polskich szkół artystycznych, jak m.in. katedra Intermediów Poznańskiej ASP.
Dziś jest kojarzony z Centrum Sztuki WRO, gdzie obecnie zarządza WRO Labem - działem innowacji. Jego działania skupiają się głównie na aplikacjach sieciowych i systemach dźwiękowych i sensorycznych. Jest współautorem Interaktywnego Placu Zabaw, nagrodzonego przez „Gazetę Wyborczą” nagrodą wARTo. Jest również współzałożycielem i wieloletnim członkiem znanego kolektywu, Gameboyzz Orchestra Project, eksplorującego estetykę lo-fi.

WROcenter Group, MEM for Józef, Nam June and Witkac, instalacja, 2012

Gabinet luster służący oglądaniu obrazów wideo następujących artystów:
- Józef Robakowski, Light Checks , 03:00, 1993, praca z kolekcji Centrum Sztuki WRO oraz Galerii Wymiany/Exchange Gallery;
- Nam June Paik, Selfportrait, 1961 / Head, 1982, film autorstwa Wolfganga Ramsbotta (kolekcja prywatna, Brema / dokumentacja wystawy Driving Media w Centrum Sztuki WRO);
- Stanisław Ignacy Witkiewicz, autoportrety i portrety z lat 30. XX wieku, zdjęcia różnych autorów z kolekcji Ewy Franczak i Stefana Okołowicza;
To specyficzna instalacja przenosząca związane z portretem wielokrotnym treści kulturowe i obrazująca wędrówkę wątków i motywów obecnych w sztuce XX wieku. Do najbardziej znanych portretów wielokrotnych należą: portret Marcela Duchampa z 1917 roku; portret Witkacego, zrealizowany w Sankt Petersburgu w roku 1915 lub 1916; portret Wacława Szpakowskiego,artysty związanego z Wrocławiem, którym inspirowali się wrocławscy konceptualiści, zrealizowany najwcześniej, bo w roku 1912.
Portret wielokrotny stał się jednym z motywów powracających w pracach wielu artystów. Józef Robakowski zrealizował portret wielokrotny w wersji wideo w 1998 roku. Od lat 70. kamera wideo zajmuje pozycję lustra w działaniach i performansach licznych współczesnych artystów.

WROcenter Group, Na srebrnym globie dla Méliès'a i Zygmunta Rytki, obiekt z projekcją interaktywną, fotografia, 2012

W instalacji zostały użyte fragmenty filmu Georgesa Mélièsa – Le Voyage dans la lune (1902) oraz fotografie Zygmunta Rytki (1969)
Na srebrnym globie to instalacja odnosząca się do historii kina i historii telewizji, inspirowana fotografiami Zygmunta Rytki, który 21lipca 1969 roku zdokumentował bezpośrednią transmisję telewizyjną z pierwszego w historii lądowania człowieka na Księżycu. W instalacji tej została użyta także Podróż na Księżyc Georgesa Mélièsa, wizjonerskie dzieło, stworzone u podstaw gatunku filmów s-f, przynależące nie tylko do klasyki kina, ale może przede wszystkim do historii wyobrażeń i cywilizacyjnych aspiracji ludzkości. Film Mélièsa spoczywa pieczołowicie chroniony w filmowych archiwach, ale też krąży po internecie w niezliczonych plikach. Taki właśnie plik, pobrany z internetu, stał się matrycą pikseli zdolnych generować na żywo trójwymiarowy obraz. Dzieło Mélièsa staje się tu kulturowym obiektem pobranym z internetu, ale też nadal modyfikowanym na wystawie przez widzów, poprzez internet.

WROcenter Group, Test Five for Józef Robakowski, instalacja, 2012

5-kanałowa instalacja wideo nawiązuje do filmu Józefa Robakowskiego z 1971 roku, pt. Test 1. Oryginalny Test 1 powstał bez użycia kamery; w czarnej taśmie Robakowski wybił okrągłe otwory różnej wielkości, a w ścieżce dźwiękowej wydrapał towarzyszący im dźwięk. Ten pionierski, medialny film zwraca uwagę na energię światła – podstawowe medium projekcji kinowej. Zajmuje się też fenomenem percepcji – proporcje między światłem a czernią powodowały podrażnienie nerwów wzrokowych widzów i subiektywny efekt powidoku, tym samym modulowany silnym światłem projektora filmowego sygnał optyczny traci swój obiektywny zapisany na taśmie charakter. By wzmocnić efekt porażenia energią światła, na festiwalu filmu eksperymentalnego w Knokke-Heist w Belgii w 1974 roku Robakowski wykonał performance: stojąc na drabinie przed ekranem odbijał lustrem snop światła potęgując tym efekt porażenia światłem.
Obraz wideo, choć pozornie tożsamy z filmowym, ma znacznie mniejszą intensywność świetlną, przez co Test 1 oglądany na monitorze telewizyjnym nabiera innego wyrazu: staje się przede wszystkim animacją złożoną z białych kół na czarnym tle. Jest to zatem praca o migracji form między różnymi mediami – filmem a wideo – w jakiś sposób zasadniczej dla dzisiejszej kultury wizualnej i jednocześnie nieobojętnej dla oryginalnych jakości dzieł. To także kompozycja muzyczna, wyrastająca z przypadkowości nakładania się dźwięków 5 kanałów i harmonii, którą ta przypadkowość buduje. Tytuł instalacji Test Five nawiązuje do jazzowej kompozycji Dave’a Brubecka Take Five z 1959 roku.

Marcelo Zammenhoff i Maria Apoleika, Ukraiński Nawigator, film wideo, 2012

Eksperymentalny film drogi. Post-apokaliptyczna opowieść o Nawigatorze, białym Batmanie, w której sens drogi jest zarówno prymitywny, jak i symboliczny. Ogrom naturalnych krajobrazów Krymu (i innych miejsc na Ukrainie) służy jako tło dla snu-opowieści Nawigatora, który znajduje się sam w opuszczonej elektrowni atomowej (jedynej na świecie, do której można wejść nielegalnie za niewielką opłatą), na tajnym lotnisku wojskowym lub w ogromnym radioteleskopie, gdzie można śledzić statki kosmiczne. Są to długie ujęcia w oparciu o naturalne piękne krajobrazy, oparte na fotografiach Marii Apoleiki. Film miał swoją premierę na wystawie, Mit i melancholia w Muzeum Współczesnym we Wrocławiu (2012), był pokazywany w BWA w Bielsku Białej, BWA w Jeleniej Górze, a także w Galerii Manhattan w Łodzi i Galerii Spiż w Gdańsku.

Sergiy Petlyuk i WROcenter Group, Dies Irae, instalacja interaktywna, 2013

Dies Irae nawiązuje do katolickich, średniowiecznych, apokaliptycznych treści.
Muzyka powstała w czasach, kiedy oczekiwanie i przygotowanie się do „końca świata” wydawało się konieczne i oczywiste. Koniec 20. i początek 21. wieku, podobnie jak w mrokach średniowiecza, również obfituje w zapowiedzi apokaliptyczne. Jedyna różnica polega na tym, że człowiek ma prawo wyboru, może wierzyć i wspierać masową histerię wykorzystywaną przez media, lub nie. Ekran przedstawia chór kościelny, który zaczyna śpiewać Dies Irae, kiedy widz wchodzi w aktywną strefę projekcji. Liczba śpiewaków zależy od ilości widzów odwiedzających projekcję. Widz może przenieść się z jednej pozycji do drugiej, ruchem aktywując poszczególnego chórzystę.
Dies Irae w wykonaniu całego chóru oraz doświadczenie poczucia apokalipsy jest zależne od ilości widzów.


Wystawa Na srebrnym globie organizowana jest w ramach zadania Wokół sztuki.
Zrealizowano przy pomocy finansowej Miasta Lublin

CreArt. Sieć miast na rzecz twórczości artystycznej