Sacha Pecaric (ur. 1965 w Rijece) – rabin, filozof i wydawca klasycznych tekstów żydowskich. W latach 1997-2004 mieszkał w Krakowie, gdzie kierował oddziałem Fundacji Ronalda S. Laudera. Prowadził intensywne studia talmudyczne dla krakowskiej społeczności w Jesziwie Pardes Lauder. Założył żydowskie wydawnictwo Pardes Lauder (obecnie Pardes) publikujące książki o tematyce religijnej, płyty z wykładami, plakaty. Dotychczas ukazało się ponad 20 pozycji książkowych, w tym modlitewnik żydowski, Hagada na Pesach i Bramy Halachy - Religijne Prawo Żydowskie.
Pecaric jest redaktorem i współautorem pierwszego po wojnie przekładu Tory z języka hebrajskiego na polski dokonanego przez tłumacza żydowskiego. Ukazały się już wszystkie tomy: Bereszit (Księga Rodzaju, 2001), Szemot (Księga Wyjścia, 2003), Wajikra (Księga Kapłańska, 2005), Bemidbar (Księga Liczb, 2005) i Dewarim (Księga Powtórzonego Prawa, 2006). W roku 2011 ukazała się książka "Czy Torę można czytać po polsku?", stanowiąca zapis rozmowy przeprowadzonej przez Pawła Jędrzejewskiego z rabinem Pecaricem na temat pierwszego w historii tłumaczenia Tory na język polski dokonanego tradycyjną metodą targumu. W kwietniu 2011 z inicjatywy Sachy Pecaricia powstała wirtualna Jesziwa Pardes, która prowadzi cotygodniowe wykłady nt. judaizmu i pogłębione studium Talmudu.
Księga Zohar
„Sefer ha Zohar” czyli „Księga Blasku”jest średniowiecznym dziełem mistycznym napisanym w językach aramejskim i hebrajskim. Składa się z 20 traktatów opisujących m. in. powstanie świata oraz komentarze do Pięcioksięgu. Jest to jeden z najobszerniejszych tekstów żydowskich, liczy ponad 2400 stron. "Zohar" to jedna z głównych ksiąg kabalistyki żydowskiej.
Do XX wieku ukazały się tylko trzy pełne wydania tej księgi, z czego jedno w Lublinie. Po raz pierwszy "Zohar" był wydrukowany w Cremonie w roku 1559. Według tej edycji przedrukowywano lubelskie wydanie „Zoharu” w roku 1623. W latach 1558 – 1560 w Mantui ukazało się konkurencyjne wydanie „Zoharu”. Lubelskie wydanie jest trzecim z kolei w Europie.
Historia wydania lubelskiego „Zoharu”
"Sefer ha-zohar" wydano drukiem z inspiracji albo przynajmniej za zachętą jego chrześcijańskich fanów. Ukazał się on drukiem w dwóch różnych wersjach niemal równocześnie w nieodległych od siebie miastach Cremonie (1559) i w Mantui (1558-1560). Okoliczności obu wydań są niecodzienne. Pierwsze wydanie w oficynie chrześcijańskiego drukarza Vincenzo Conti, z którym współpracowali Samuel Boehm i Zanvil Pascarol, drukowane jest częściowo na pergaminie, zawiera obszerne fragmenty Sefer ha-bahir, posiada zgodę chrześcijańskiej cenzury, ale nie ma wymaganych aprobat rabinackich. Wydanie w Mantui jest bez fragmentów Bahira i zgody chrześcijańskiej cenzury, ale z aprobatami trzech autorytetów rabinackich. Decyzja chrześcijańskiego cenzora, musiała być inspirowana z góry, może z samego Watykanu. Wydaje się, że pierwsze przeznaczone było w znacznej mierze dla chrześcijan, a także jako literatura misyjna i stąd użycie pisma kwadratowego, czytelnego dla chrześcijańskich biblistów, a nietypowego dla literatury rabinackiej, wykorzystującej czcionkę zwaną „raszi”. Kto przygotował rękopisy Zoharu do wydania i implantował w nich Bahir? Mógł to być Postel, który ukończył już w tym czasie swoje pierwsze tłumaczenie Zoharu, a więc posiadał stosowne rękopisy, i który był też fanem, tłumaczem i interpretatorem Sefer ha-Bahir. Konkurencyjne wydanie w Mantui zostało przygotowane jako wyprzedzająca żydowska reakcja. Inaczej mówiąc zostało wymuszone przez inicjatywę chrześcijańską.
CreArt. Sieć miast na rzecz twórczości artystycznej
