W okresie międzywojennym powstało w Lublinie kilkaset budowli: budynków użyteczności publicznej, obiektów sakralnych, budynków mieszkalnych. Prezentujemy zachowane zabytki z tego okresu.
W okresie międzywojennym wzniesiono w Lublinie pięć nowych kościołów katolickich. Przebudowano także świątynię już istniejącą, cerkiew garnizonową, nadając jej formy modernistyczne. Nowe kościoły lubelskie z okresu międzywojennego reprezentowały architekturę modernistyczną, inspirowaną w znacznym stopniu historyczną polską architekturą sakralną. Projekty nowych świątyń wykonywali uznani architekci warszawscy: Oskar Sosnowski - kościół św. Michała Archanioła na Bronowicach oraz Marian Lalewicz - który zaprojektował przebudowę, a właściwe wzniesienie od nowa na miejscu poprzedniego, kościoła św. Krzyża. Projektowali lubelskie kościoły także czynni wówczas architekci lubelscy: Jerzy Siennicki (kościół św. Teresy przy ul. Krochmalnej), Aleksander Gruchalski (kaplica cmentarna przy ul. Unickiej) oraz Tadeusz Witkowski (kościół Najśw. Serca Jezusowego na Dziesiątej).
Budownictwo mieszkaniowe międzywojennego Lublina rozwinięte było szczególnie w latach 30-tych.
O ile bezpośrednio po I wojnie światowej najczęstsze były w budownictwie mieszkaniowym formy historyzujące i tzw. styl dworkowy, to od końca lat 20-tych widoczna jest coraz większa popularność nowoczesnej architektury funkcjonalistycznej. Modernistyczne formy architektoniczne zdominowały obraz lubelskich kamienic i willi trzeciej dekady XX wieku.
Przez cały okres międzywojenny powstawały na terenie Lublina również tradycyjne domy drewniane.
W galerii prezentowane są zachowane budynki wg ulic, przy których się znajdują, w układzie alfabetycznym.
Na terenach położonych po obu stronach Alei Racławickich, od 1928 roku prowadzono parcelację pod zabudowę mieszkaniową. Na przeznaczonych pod zabudowę terenach powstały budynki Oficerskiej Spółdzielni Mieszkaniowej, m.in. przy ul. Legionowej, Weteranów i Lisa-Kuli (ob. Dubois) oraz inwestorów prywatnych, głównie przy ul. Głowackiego.