W dniu 28 września 2021 roku w I Liceum Ogólnokształcącym im. Stanisława Staszica w Lublinie odbyła się uroczystość ślubowania uczniów klas pierwszych. W obecności wychowawców, dyrektora szkoły oraz zaproszonych gości złożyli oni ślubowanie na sztandar szkoły. Tradycyjną ceremonię szkolną swoją obecnością uświetnili goście: Pani Ewa Dumkiewicz- Sprawka – Dyrektor Departamentu Wydziału Oświaty i Wychowania UM Lublin, Pani Jadwiga Mach – Przewodnicząca Komisji Oświaty i Wychowania Rady Miasta Lublin, Pan dr hab. Jacek Romanek – Naczelnik Oddziałowego Biura Upamiętniania Walk i Męczeństwa w Lublinie oraz Pani Ewa Korolko – emerytowana sędzia Sądu Okręgowego w Lublinie, córka Tadeusza Korolko, którego tablica pamiątkowa została odsłonięta w auli szkoły.
Tadeusz Korolko urodził się 8 stycznia 1893 roku w Siedlcach. Był inicjatorem ruchu harcerskiego w Lublinie. Jako uczeń Prywatnej Szkoły Filologicznej im. Stanisława Staszica w Lublinie zorganizował na polecenie kierownictwa tajnej „Organizacji Młodzieży Narodowej” szkolną drużynę skautową im. Waleriana Łukasińskiego. Działał w Polskiej Organizacji Wojskowej pod pseudonimem „Wilk”. W 1915 roku aresztowany za działalność konspiracyjną, został uwięziony przez Rosjan na Zamku Lubelskim, następnie przebywał w więzieniach i na zesłaniu w Mińsku, Astrachaniu, Smoleńsku i Moskwie, a następnie w Tambowie na Syberii. Powrócił do kraju w 1918 roku i walczył w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r., między innymi pod Rawą Ruską w kompanii karabinów maszynowych. W 1922 roku zdał w Państwowym Gimnazjum im. Stanisława Staszica w Lublinie eksternistyczny egzamin dojrzałości, po czym odbył studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim. Pracował na różnych stanowiskach w sądownictwie, po studiach - w Ministerstwie Sprawiedliwości, a następnie skierowany został do Łucka, by objąć stanowisko wiceprokuratora. Od 1935 roku pracował jako prokurator Sądu Okręgowego w Zamościu. Od 1937 roku był wiceprezesem Sądu Okręgowego w Lublinie. Pełnił także funkcję prezesa lubelskiego oddziału Polskiego Czerwonego Krzyża. W 1938 roku Prezydent RP odznaczył go Złotym Krzyżem Zasługi. Otrzymał także Krzyż Niepodległości, Krzyż Walecznych i medal Polska Swemu Obrońcy. W 1939 roku bronił Lublina. Zaangażował się w organizację ruchu oporu, należał do Rady Politycznej Sztabu Okręgu Lubelskiego Służby Zwycięstwu Polski, a później Związku Walki Zbrojnej, zorganizował Czerwonokrzyski Szpital Konspiracyjny. Aresztowany przez Niemców w styczniu 1940 r. był po raz drugi więźniem Zamku Lubelskiego. Wywieziony do obozów koncentracyjnych w Oranienburgu i Dachau. Został zamordowany w Dachau 4 sierpnia 1941 r.
