Budowę klasztoru karmelitanek bosych wraz z kościołem pw. Niepokalanego Poczęcia NMP rozpoczęto w 1646 r., lecz wkrótce ją przerwano. Świątynia została ukończona dopiero w 1721 r. według projektu G. Spazzia i F.A. Mayera, nadwornych architektów Elżbiety Sieniawskiej. Jest to kościół nieorientowany, wzniesiony na planie krzyża greckiego. Posiada typową dla renesansu lubelskiego bezwieżową fasadę z poziomymi i pionowymi podziałami oraz sterczynami po bokach. W wyposażeniu uwagę zwraca barokowy ołtarz główny oraz ołtarze boczne – św. Józefa i św. Wincentego, wykonane w 1720 r. przez warszawskiego rzeźbiarza Bernatowicza. Ciekawymi elementami wnętrza świątyni są dwie XVIII-wieczne ambony oraz rozwieszone na ścianach pochodzące z Flandrii XVII-wieczne kurdybany.
W 1807 roku do nowego budynku przeniesiono karmelitanki bose z klasztoru przy kościele św. Józefa. Po restauracji klasztoru w 1826 roku, do zabudowań karmelitanek sprowadzono szarytki, które zaadaptowały klasztor na szpital i założyły przytułek dla sierot. Po kasacie zakonu w 1864 roku w klasztorze pozostało sześć sióstr. Szarytki pracowały w szpitalu jeszcze po II wojnie światowej. Dziś zamieszkują część dawnego klasztoru, w większości nadal mieszczącego szpital kliniczny.
