Kościół wzniesiony został w pierwszej połowie XVII w. według projektu architekta Rudolfa Negroniego wraz z przylegającym do niego klasztorem przeznaczonym na szpital św. Łazarza. Jako świątynia przyszpitalna zlokalizowany został poza murami miasta w miejscu pochodzącej z drugiej połowie XVI w. drewnianej kaplicy i szpitala. Kościół zbudowano w typie renesansu lubelskiego. Jest bezwieżowy, jednonawowy, o zamkniętym półkoliście prezbiterium, nieznacznie węższym od nawy. Świątynia posiada sklepienie kolebkowe z lunetami pokryte listwami sztukateryjnymi w prostym układzie kratownicy. Trzy późnorenesansowe ołtarze przeniesione zostały z kaplicy zamkowej Świętej Trójcy. W ołtarzu głównym znajduje się obraz S. Janowickiego z 1661 r. przedstawiający koronację najświętszej Marii Panny. W XIX wieku klasztor pełnił funkcję mieszkania dla ubogiej ludności żydowskiej, dlatego nazywano go domem żydowskim.
