W celu świadczenia usług na najwyższym poziomie stosujemy pliki cookies. Korzystanie z serwisu lublin.eu oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim urządzeniu. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień Twojej przeglądarki. Więcej informacji znajdziesz w Polityce prywatności.
Film: Pasja życia
Data rozpoczęcia 2018-11-29
Godzina rozpoczęcia 18:00
Miejsce Dzielnicowy Dom Kultury "Węglin", ul. Judyma 2a
Organizator Dzielnicowy Dom Kultury „Węglin”
Udział Bezpłatny
Kategoria Film

Pasja życia (Lust for Life, USA 1956) 2 godz. 2 min. wg powieści Irvinga Stone’a pod tym samym tytułem

  • Reżyseria – Vincente Minnelli
  • Obsada: Kirk Douglas, Anthony Quinn, James Donald i inni

Kurator cyklu – dr hab. Rafał Szczerbakiewicz

Vincente Minelli, włoskiego pochodzenia hollywoodzki reżyser, jest zdumiewającym połączeniem bardzo różnych umiejętności reżyserskich. Zapamiętaliśmy go jako wyjątkowo utalentowanego twórcę klasycznych musicali (Spotkamy się w St. Louis, Wszyscy na scenę, Amerykanin w Paryżu, Brigadoon, Gigi). Na planie takiego musicalu poznał i zakochał się w wielkiej Judy Garland. Efektem ich związku jest Liza Minelli. Ale jego kino obyczajowo-psychologiczne było równie niezwykłe: bardzo nowoczesne, inteligentne i zarazem odważne obyczajowo (Długi tydzień w Parkman, Dwa tygodnie w innym mieście, Dom ze wzgórza). Pomiędzy tymi sprzecznościami powstała adaptacja biograficznej powieści Irvinga Stone’a o Van Goghu. Rzadki wypadek, kiedy film jest zdecydowanie bogatszym i głębszym doświadczeniem artystycznym niż ekranizowana książka. Wersja filmowa jest nieodległa skłonnościom do psychologizacji, bo zagłębiając się w psychikę artysty (niezapomniana kreacja Kirka Douglasa) udaje mu się pokazać na ekranie nieokiełznany umysł geniusza. Filmowe wejście w świat malarza otwiera oczy widzów na deformację rzeczywistości definiowanej przez nadwrażliwość i namiętność. Jesteśmy w umyśle człowieka, który widzi i czuje więcej niż wszyscy. Nie unikamy nawet uczestniczenia w narastających koszmarach i agonii twórczego umysłu, balansującego w kierunku szaleństwa, które go niszczy. Jest to film tak bogaty w wizualne obrazy (z „paletą” Technicoloru, która próbuje odtworzyć malarską wizję Van Gogha – Minelli był uważany za specjalistę od kina kolorowego), że nie nadążamy z ich przyswajaniem. Od płonących ognistych pól, po nocne niebo, które niemal wije się w falach ciemności. Każda strona talentu artysty zostaje tutaj spektakularnie i trafnie uchwycona. Kirk Douglas nigdy wcześniej i nigdy potem nie był tak dobry na ekranie, a to ekstremalne doświadczenie aktorskie niemal zmiażdżyło go, jak to określił w swojej autobiografii.

AKADEMIA ZAPOMNIANYCH ARCYDZIEŁ FILMOWYCH – Trans-Literacje

Szanowni Państwo, sztuka filmowa w obrębie projektu nowoczesnej cywilizacji jawiła się jako synkretyczne złożenie najlepszych możliwości i tradycji artystycznej ekspresji literatury, teatru, malarstwa, muzyki etc. W konstrukcji masowej cywilizacji niemal miała zastąpić wszystkie sztuki tradycyjne. Nie da się jednak ukryć, że klasyczne kino w poszukiwaniu ciekawych dla widza tematów całymi garściami czerpało z narracyjnych zasobów historii literatury. Od zarania swych 100-letnich dziejów kino eksploatowało problematykę ekranizacji i adaptacji dzieła literackiego na ekranie. Na początku ekranizacje były oczywiście dość schematyczne i odtwórcze. Wczesne filmoznawcze teorie „przyliterackości” filmowej narracji sugerowały, że filmowe opowiadanie winno wiernie naśladować literackie techniki. Z czasem opinie takie były dekonstruowane i korygowane przez ekranowe eksperymenty awangardy i kina autorskiego. Doświadczenia kina artystycznego nie pozostawały bez echa w Hollywoodzie. Tak ambitni i utalentowani twórcy jak Wyler, Ford, Huston, Stevens, Mankiewicz, Minelli czy Kramer nie ustawali w swoistym wyścigu z literaturą – wytrwale walcząc z utartą opinią, że filmowa adaptacja niemal musi być wtórna i płaska wobec literackiego pierwowzoru. W naszym tegorocznym cyklu będziemy obserwowali TRANSFORMACJE językowego medium literatury w skomplikowaną strukturę filmowego wehikułu. Zagłębiając się w dzieje dźwiękowego kina anglosaskiego od lat 30-tych do lat 70-tych spróbujemy pokazać reprezentatywne przykłady wiernych ekranizacji, a z drugiej strony adaptacyjne wariacje ilustrujące różnorodne możliwości filmowości. Zależy nam na zobrazowaniu współdziałania obu sztuk i zarazem ich wzajemnie uzupełniającej się wrażliwości w mimetycznych efektach opisywania świata. Różnice między artystycznym językiem literatury i filmu, a zarazem zasadniczą jedność w obrębie przekazu głębokich treści najcelniej odzwierciedlą przykłady uznanych adaptacji wybitnych utworów literackich, tak by oba artystyczne media były siebie godne, a czasem wręcz wobec siebie konkurencyjne. Zapewniamy Państwa, że tegoroczny program wypełnią dzieła spektakularne, fascynujące, poruszające i dające po latach od ich powstania wciąż świeży namysł nad ludzkim światem.

CreArt. Sieć miast na rzecz twórczości artystycznej