Historie anormalne
Pokaz dokumentacyjnych zapisów wideo, dotychczasowych realizacji Tomka Mroza oraz prezentacja jego szerzej nieznanej radosnej pseudomuzycznej twórczości, to sytuacja dla artysty nowa i nie do końca uświadamiania. Podobnie, jak w przypadku spontanicznie powstających prac filmowych, zapisanych jakby na penerskim marginesie, zamiana trzeciej, lubelskiej odsłony wystawy „AA” na coś w rodzaju podsumowania twórczości jest działaniem charakterystyczno-wywrotowym. Mróz wymyka się typowemu „do trzech razy sztuka” i zamienia bezpieczną adaptację gotowej pracy na nieprzewidywalne i niepróbowane tête à tête z publicznością. To zagrywka iście performerska. Konfrontowanie swojego widzenia świata, ucieleśnionego w silikonowych rzeźbach, z reakcjami odbiorców jest dla niego ważnym i ciekawym doświadczeniem, tym razem jednak decyduje się na konfrontację bezpośrednią. O alternatywnym wobec wystawy pokazie pisze tak: nigdy nie robiłem pokazu moich realizacji, więc będę miał szansę stanąć twarzą w twarz z odbiorcą i może uda się nie zostać zjedzonym, a odrobinę poważniej dodaje: pokaz ten traktuję, jako pewne zakończenie mojej dotychczasowej drogi i uchylenie lub umycie moich zamazanych okien.
Zbigniew Sobczuk
