Baraka"Baraka" to rodzaj niewerbalnej filmowej refleksji, próba pokazania naszej planety odkrywająca naturalne piękno różnych miejsc świata, ukazująca stan ludzkiej duchowości. "Baraka" pokazuje cud narodzin, życia i śmierci, a także skłonnośċ ludzi do samodestrukcji. Reżyser filmu Ron Fricke mówi, że /"Baraka" to podróż prowadząca przez ponowne odkrywanie Ziemi, przez zanurzenie się w naturze, w historii, ludzkim umyśle, aż po dążenie do sfery nieskończoności.
Oglądając "Barakę" widz patrzy na wszystko - na to, co jest błogosławione, i co przeklęte na Ziemi. Kamera bez skrępowania pokazuje piękno i terror: potoki ludzi płynach po ulicach metropolii, a w następnym ujęciu wylęgarnię kurczaków, gdzie tysiące ptaków jest sortowanych według płci.
Jednym z największych osiągnięć realizatorów "Baraki" było skonstruowanie specjalnej kamery do zdjęć poklatkowych, sterowanej komputerem. Dzięki temu można było połączyć zdjęcia poklatkowe z ruchem kamery, pokazać w jednym ujęciu tokijskie metro i korki na Manhattanie łącząc to z obrazami z fabryki papierosów i komputerów. Wykorzystując to Fricke manipuluje i kreuje choreografie tych zwykłych codziennych obrazów, dopóki nie osiągnie poetyckiego wymiaru.
Muzykę "Baraki" skomponował związany z grupą Dead Can Dance Michael Stearns. Soundtrack złożony z kilkunastu utworów uzupełnia obraz i nadaje siły filmowi Fricke'go. W jednej z recenzji Rogert Ebert pisze, że Stearns /łączy muzykę etniczną z zachodnimi ideami.
Film dokumentalny
Reżyseria: Ron Fricke
Muzyka: Dead can dance
Rok produkcji: 1992
Wstęp wolny
