Powiedzieć o nim kontrowersyjny to mało! Maciej Maleńczuk to barwny, niepokorny, bezkompromisowy, awangardowy i wreszcie seksowny tekściarz, wokalista i gitarzysta, a także osobowość telewizyjna, a ostatnio także… marka reklamowa. Tyle i tylko tyle przy nieskończonej liczbie określeń, którymi można byłoby nazwać tego artystę! A przecież wiele z tych cech – no, może w nieco skromniejszym wymiarze – chciałby posiadać każdy z nas, bo symbolizują one niezachwianą wiarę w wolność myśli i słów, niezależność od pseudoautorytetów, pewność i niezmienność dokonanych wyborów; są powiewem świeżości w stającej się duszną i zatęchłą atmosferze IV RP. Mimo szóstego krzyżyka na karku Maciej Maleńczuk udowadnia, że jest panem własnego życia, które na dodatek nieustannie wkrada się do jego piosenek, a on sam staje się ich najważniejszym bohaterem. Bo Pan Maleńczuk, syn Edwarda, jego głowa to bomba, a pięść to petarda. Ma dwa metry i pół. Zawsze go brali za chuligana, wyrzucali z lokali za drzwi. Już nie pije więc w lokalach, pije po bramach. Łatwo go było zranić, szczególnie paniom, a on nie jest do ranienia. Zdarzało mu się wejść w konflikt z prawem („Pan Maleńczuk? No tak, to ja / Pan się nie opiera, bo pan sobie rękę złamie”), ma zadymę we krwi, a na policję kładzie lachę. Niech Maciej Maleńczuk zaśpiewa nam w swoim stylu wszystkie swoje protest songi…
