Wystawa opowiada o losach piętnaściorga dzieci urodzonych w latach 1939-1942. Bohaterowie wystawy ocaleli dzięki bezgranicznej miłości rodzicielskiej, która kazała oddać ich, jako małe dzieci, w obce ręce oraz dzięki odwadze ludzi, którzy uznali je za własne córki i synów.
Z Zagłady ocalało w Polsce około pięć tysięcy z blisko miliona żydowskich dzieci. Wiele z nich znalazło schronienie u polskich rodzin. Polacy, którzy w okresie wojny zaopiekowali się dziećmi, często później stawali się ich rodzicami. Najczęściej fakt adopcji trzymali w tajemnicy, zabierając ją do grobu, niektórzy wyjawili prawdę chwilę przed śmiercią.
Bohaterowie wystawy, wychowani w obcych domach, które uważali za własne, musieli zmierzyć się ze swoją historią i stworzyć nową tożsamość łączącą utraconą historię i zyskaną rodzinę. Często latami szukali śladów swoich żydowskich bliskich, nazwisk, dat urodzenia, czegokolwiek co zbliżyłoby ich do ich żydowskiej tożsamości. Ci, którym się to nie udało, ciągle jeszcze żyją nadzieją.
Mimo, iż urodzili się z wyrokiem śmierci, a los nie szczędził im gorzkich doświadczeń, uśmiechają się do nas ze zdjęć. Przeżyli życie, które podarowali im rodzice — żydowscy i polscy.
Piętnaścioro ocalałych z Holokaustu żydowskich dzieci dorosło i powołało na świat kolejne pokolenia — dzieci, wnuki i prawnuki. Dzisiaj ich rodziny liczą razem ponad sto osób, a liczba będzie rosła z każdym rokiem, wbrew intencji hitlerowskich prześladowców, którzy chcieli odebrać im prawo do życia. Poznajcie ich niezwykłe losy.
Informacje o wystawie:
- autorzy wystawy: Anna Kołacińska-Gałązka i Jacek Gałązka
- inicjatorka i jedna z bohaterek: Joanna Sobolewska-Pyz „Inka”
- organizator wystawy: Stowarzyszenie Dzieci Holocaustu w Polsce
Wydarzenie jest częścią 4. Lubliner Festivalu – Festiwalu Kultury Żydowskiej w Lublinie.
