W celu świadczenia usług na najwyższym poziomie stosujemy pliki cookies. Korzystanie z serwisu lublin.eu oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim urządzeniu. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień Twojej przeglądarki. Więcej informacji znajdziesz w Polityce prywatności.

Pokaz filmu „Ostatni brzeg”

Pokaz filmu „Ostatni brzeg”
Data rozpoczęcia 2019-02-28
Godzina rozpoczęcia 18:00
Miejsce Dzielnicowy Dom Kultury "Węglin", ul. Judyma 2a
Organizator Dzielnicowy Dom Kultury „Węglin”
Udział Bezpłatny
Kategoria Film

Ostatni brzeg
Reżyseria – Stanley Kramer
Obsada: Gregory Peck, Ava Gardner, Fred Astaire, Anthony Perkins i inni
Czas trwania – 1 godz. 34 min.

Autorka opisu – Ewa Zwolak
Kurator cyklu – dr hab. Rafał Szczerbakiewicz

Powieścią, która na trwałe wpisała się̨ w kanon literatury postapokaliptycznej jest „mainstreamowe” obyczajowe wcielenie motywu nuklearnego holocaustu, zaproponowane przez angielskiego pisarza Nevila Shute’a w powieści „Ostatni brzeg”. Propozycja futurologiczna Shute’a zaproponowana w „Ostatnim brzegu” jest kassandrycznym opisem nieodwracalnego wyginięcia gatunku ludzkiego w wyniku następstw wyścigu zbrojeń́ i zimnej wojny. Mimo, że zagłada dotknęła większej części globu, autor, chcąc uwydatnić́ tragedię postapokaliptycznej wizji wyłaniającej się̨ z podświadomych głębin dwudziestowiecznych antyatomowych lęków, ukazuje istotę̨ tragedii w przejmującej optyce jednostkowej egzystencji. Przyjrzyjmy się̨ tej – typowej dla amerykańskiej prozy – perspektywie różnych punktów widzenia, mozaice spojrzeń́ z ukosa, z cząstkowych perspektyw zagłady. Wśród głównych bohaterów powieści należy wymienić́ Petera Holmesa – młodego Australijczyka, świeżo upieczonego męża i ojca, oficera łącznikowego na okręcie podwodnym Stanów Zjednoczonych „Skorpion” oraz Dwighta Towersa – Amerykanina, kapitana Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych, którego żona Sharon i dwójka dzieci zginęli w wyniku radioaktywnego promieniowania po wybuchu bomby. Stanley Kramer – reżyser adaptacji „Ostatniego brzegu” − zdecydował się na odrzucenie wątków, w których uobecniają̨ się̨ konflikty o charakterze politycznym, będące powieściową̨ próbą̨ wyjaśnienia tego, kto stoi za wykorzystaniem broni jądrowej do działań́ zbrojnych. Film przede wszystkim oddaje kwintesencję oswojenia się̨ z nieuchronną perspektywą śmierci w wyniku choroby popromiennej, której objawy w tajemniczy, niemal niewidzialny sposób zabiją wszystkich mieszkańców ostatniego australijskiego miasta – Melbourne. W koniec ludzkości w tym krótkim czasie post-apo wpisany jest rytm życia rodzinnego, miłości kochanków i rodziców, życie bliskie naturze, uprawianie ogrodu, fiesty po zwykłej fizycznej pracy. Arkadyjski, niemal utopijny obrazu cywilizacji, którą wyłącznie z własnej winy tracimy. (autor: Ewa Zwolak)

AKADEMIA ZAPOMNIANYCH ARCYDZIEŁ FILMOWYCH – Trans-Literacje

Szanowni Państwo, sztuka filmowa w obrębie projektu nowoczesnej cywilizacji jawiła się jako synkretyczne złożenie najlepszych możliwości i tradycji artystycznej ekspresji literatury, teatru, malarstwa, muzyki etc. W konstrukcji masowej cywilizacji niemal miała zastąpić wszystkie sztuki tradycyjne. Nie da się jednak ukryć, że klasyczne kino w poszukiwaniu ciekawych dla widza tematów całymi garściami czerpało z narracyjnych zasobów historii literatury. Od zarania swych 100-letnich dziejów kino eksploatowało problematykę ekranizacji i adaptacji dzieła literackiego na ekranie. Na początku ekranizacje były oczywiście dość schematyczne i odtwórcze. Wczesne filmoznawcze teorie „przyliterackości” filmowej narracji sugerowały, że filmowe opowiadanie winno wiernie naśladować literackie techniki. Z czasem opinie takie były dekonstruowane i korygowane przez ekranowe eksperymenty awangardy i kina autorskiego. Doświadczenia kina artystycznego nie pozostawały bez echa w Hollywoodzie. Tak ambitni i utalentowani twórcy jak Wyler, Ford, Huston, Stevens, Mankiewicz, Minelli czy Kramer nie ustawali w swoistym wyścigu z literaturą – wytrwale walcząc z utartą opinią, że filmowa adaptacja niemal musi być wtórna i płaska wobec literackiego pierwowzoru. W naszym tegorocznym cyklu będziemy obserwowali TRANSFORMACJE językowego medium literatury w skomplikowaną strukturę filmowego wehikułu. Zagłębiając się w dzieje dźwiękowego kina anglosaskiego od lat 30-tych do lat 70-tych spróbujemy pokazać reprezentatywne przykłady wiernych ekranizacji, a z drugiej strony adaptacyjne wariacje ilustrujące różnorodne możliwości filmowości. Zależy nam na zobrazowaniu współdziałania obu sztuk i zarazem ich wzajemnie uzupełniającej się wrażliwości w mimetycznych efektach opisywania świata. Różnice między artystycznym językiem literatury i filmu, a zarazem zasadniczą jedność w obrębie przekazu głębokich treści najcelniej odzwierciedlą przykłady uznanych adaptacji wybitnych utworów literackich, tak by oba artystyczne media były siebie godne, a czasem wręcz wobec siebie konkurencyjne. Zapewniamy Państwa, że tegoroczny program wypełnią dzieła spektakularne, fascynujące, poruszające i dające po latach od ich powstania wciąż świeży namysł nad ludzkim światem.

CreArt. Sieć miast na rzecz twórczości artystycznej