Gdy w roku 1925 paryski krytyk sztuki André Warnod na określenie grupy artystów-emigrantów użył nazwy „École de Paris” (Szkoła Paryska) prawdopodobnie nie przypuszczał, że termin ten na stałe zagości w dziejach sztuki europejskiej jako synonim twórczości artystów przybywających do stolicy sztuki głównie z Europy Środkowej i działających w paryskiej dzielnicy Montparnasse w pierwszej połowie XX wieku. W gronie tych plastycznie uzdolnionych obcokrajowców niemałą grupę stanowili twórcy pochodzenia żydowskiego, nierzadko zamieszkujący wcześniej tereny Rzeczypospolitej. Do Paryża przybywali z nadzieją znalezienia lepszego rynku zbytu dla swych dzieł oraz skonfrontowania własnych dokonań artystycznych z całkiem już nowoczesnymi, europejskimi trendami. Ważnym bodźcem była też zwykła ciekawość owianego legendą miasta oraz przekonanie, że właśnie w tym „światowym tyglu sztuki” będą mogli odnaleźć wyjątkowe inspiracje dla swego tworzenia.
Wśród wielu dziesiątków artystów przebywających w Paryżu w tamtym czasie nie mogło też zabraknąć kobiet – jedne przyjeżdżały na chwilę, inne zostawały w tym magicznym mieście na stałe. Zarówno jedne, jak i drugie pełnymi garściami czerpały z doświadczeń tych nauczycieli, którzy zdecydowali się pochylić nad potrzebami artystycznie uzdolnionych kobiet, osiągających, czasem w bardzo krótkim czasie, wysoki poziom warsztatowy i nierzadko wyjątkową indywidualność twórczą. Poza poznaną już Olgą Boznańską czy Zofią Stryjeńską w Paryżu lat 20-tych działały też Maria Melania Mutermilch, funkcjonująca jako Mela Muter, Alicja Halicka oraz Hanna Rudzka-Cybisowa.
