Pejzaże, kwiaty, fragmenty architektury – przeróżne aspekty rzeczywistości realizowane w wybranych konwencjach plastycznych; od przedstawień w pełni realistycznych poprzez wysoce zindywidualizowane transformacje, formy prowadzące do artystycznej deformacji i syntezy, aż po wypowiedzi abstrakcyjne. Tworzone z użyciem nieskończonego zakresu gamy kolorystycznej; w tonacjach ciepłych i zimnych, opartych na kontraście i dopełnieniu, oszczędne i walorowe. Komponowane z wykorzystaniem specyficznego kontinuum; od układów dynamicznych po statyczne, rytmiczne, zrównoważone, dysharmonijne… A wszystkie tworzone w różnych technikach plastycznych, wśród których dominuje malarstwo olejne i pastel, którym wtórują: akwarela, gwasz, akryl, monotypia, batik oraz techniki mieszane (własne).
Co łączy tak szeroko realizowaną różnorodność treści i formy zaprezentowanych obrazów? Czy tylko tytuł, cyklicznej już wystawy „W poszukiwaniu piękna”? Gdzie piękno to jest ujmowane tak wielowariantowo, zarówno w aspekcie treściowym, jak i formalnym, gdzie odbiorca może dostrzec je w tajemnicach tafli jeziora, w splątanej kiści kwiatów, zaułku uliczki, nostalgii drzew czy wijącej się drogi, ale też w formach niejednoznacznie czytelnych, dających możliwość osobistej interpretacji…
Zwykle od prezentowanej sztuki oczekuje się (nawet podświadomie) jakiegoś wspólnego mianownika, elementu spajającego wszystkie pokazywane dzieła, owego rdzenia stanowiącego o „jedności w wielości”.
W tym przypadku czynnikiem łączącym są autorzy obrazów – nauczyciele – twórcy zrzeszeni w Polskim Stowarzyszeniu Nauczycieli Plastyków, grupie twórczej istniejącej od ponad 56 lat. Zorganizowany w 1960 r. w Lublinie zjazd (wówczas jeszcze) nauczycieli rysunków z całego Województwa Lubelskiego dał początek działalności Klubu Nauczycieli Plastyków. Systematyczna aktywność popularyzatorska i szkoleniowa (wystawiennicza, konsultacyjna i plenerowa) jego członków zadecydowała o trwałej obecności grupy w życiu kulturalnym Lubelszczyzny.
W 2007 r. Klub przyjął status stowarzyszenia z siedzibą w Lublinie. Obecnie liczy 62 członków: zarówno czynnych, jak i emerytowanych pracowników polskiej oświaty i kultury (nauczycieli, dyrektorów, wizytatorów pracujących na wszystkich szczeblach edukacji). Ludzi tych łączy miłość do plastyki i pasja, jaką jest twórczość plastyczna. Te dwa elementy zrzeszają grupę na przekór upływowi czasu i wieloaspektowym (nie zawsze korzystnym) zmianom, poszczególnym jej członkom pozwalają rozwijać się zawodowo, artystycznie i osobowościowo, budować więzi i pozytywne relacje interpersonalne. Motywują do popularyzowania plastyki. Nieraz nadają sens codziennemu życiu, przynoszą poczucie spełnienia. Jednocześnie w ten sposób nadal realizowane są główne priorytety, które legły u podstaw działalności Stowarzyszenia ponad pół wieku temu.
