Marianna Bocian urodziła się 26 kwietnia 1942 r. we wsi Bełcząc na Lubelszczyźnie. Po ukończeniu Technikum Młynarskiego w Krajence w 1962 r. rozpoczęła studia na Uniwersytecie Wrocławskim. Studiowała filologię polską i filozofię. Od 1967 r. pracowała we wrocławskim Oddziale Wydawnictwa PWN. Debiutowała w 1967 wierszem Obraz z dzieciństwa opublikowanym w czasopiśmie "Kontrasty" (nr 1). Rok później, pod pseudonimem Janusz Bełczęcki, ogłosiła pierwszy zbiór wierszy poszukiwanie przyczyny, którego recenzentem był Michał Głowiński. W latach 1972 - 75 została zatrudniona jako koordynator do spraw spotkań autorskich w Wojewódzkiej i Miejskiej Bibliotece Publicznej. W 1975 r. została pozbawiona prawa do pracy, które odzyskała po liście skierowanym w lutym 1978 r. do ówczesnego prokuratora generalnego PRL, Czubińskiego. Otrzymała pracę w dzielnicowej bibliotece dla dzieci, wypracowując z nimi niekonwencjonalne sposoby obcowania ze sztuką, przede wszystkim z poezją i malarstwem. Utwory publikowała w wielu czasopismach m.in. w "Odrze" (do chwili wymuszonego odejścia z niej Tymoteusza Karpowicza), "Nadodrzu", "Konfrontacjach". W latach 70. uczestniczyła w działaniach grupy literackiej "Agora". Od roku 1973 do 13 grudnia 1981 r. należała do ZLP, zaś od 1989 r. do SPP. Laureatka wielu konkursów literackich. W latach 1982 - 1999 była stałym recenzentem prac naukowych w "Nowatorze", współpracowała też z czasopismami "Akant", "Metafora" i z kanadyjskim "Listem Oceanicznym". Mieszkała we Wrocławiu utrzymując się z renty. Zmarła 5 kwietnia 2003 r. w Radzyniu Podlaskim, spoczywa na cmentarzu parafialnym w Czemiernikach.
Eryk Ostrowski, fragment Noty z tomu wierszy Marianny Bocian Scalone z rozkładu, Kraków 2004
