Nie umiem rysować. Pewnie, gdybym potrafił, jakiekolwiek uwagi i spostrzeżenia na temat świata mógłbym naszkicować ołówkiem na papierze.
W jakimś sensie, to ograniczenie zmusiło mnie do sięgnięcia po półprodukty. Po rzeczy wykonane przez rzemieślników obdarzonych Bożą iskrą i zdolnościami manualnymi, których mi oszczędzono. Ludziki pojawiły się naturalnie. Miały smak lat 80-tych, małego sklepiku na rynku Solnym w Zamościu. Półek pełnych plastykowych żołnierzyków w skali 1/72. Pierwszą żywą instalację ułożyłem z ich udziałem jeszcze za słusznie minionego systemu. Grupa Marines szturmowała wzgórze z rzeżuchy, ale wszyscy padli ofiarą napalmu, czyli płonącego woreczka na patyku. Wielkanoc bez rzeżuchy, ale odciśnięta na stałe w pamięci.
Lata potem, na progu pandemii, ludziki zaczęły wspinać się wzdłuż schodów do stacji PKP Powiśle w Warszawie. Obsiadły przystanki autobusowe i przęsła mostu Poniatowskiego, murki parku bajkowego. Podglądały przechodniów albo pilnowały swoich spraw. Mówiły o rzeczywistości. Jak każdy nienaturalny element przestrzeni skazane na życie tymczasowe, z istnieniem związane tylko za pomocą Super Glue, zależne od woli przechodnia. Żeby dać im szansę na przetrwanie, zacząłem umieszczać je w mieszkaniach znajomych, w ramkach lub zamykać w sześcianach żywicy.
Tam żyją jednak tylko w jednej skali wyobraźni. Ciągnie na dwór, do ludzi. Ludziki to w końcu istoty społeczne.
Zadanie finansowane ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach programu Przestrzenie Sztuki, realizowanego przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca oraz Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego. Lokalnym operatorem programu jest Centrum Kultury w Lublinie.
