Andrzej Borowski urodził się w Żywcu w1969 roku. Studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie u prof. Zbysława Maciejewskiego. Dyplom uzyskał w 1994 roku. Jest autorem polichromii dla kościoła św. Rodziny w Piekarach Śląskich. Jego obrazy znajdują się w kolekcjach w Europie, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Japonii, Nowej Zelandii.
Ponadto Andrzej Borowski brał udział w licznych wystawach zbiorowych i plenerach malarskich w Polsce, Grecji, Hiszpanii, Francji, Włoszech, Targach Sztuki „Gent Lineart '95” w Gandawie, SIAC '95 w Strasbourgu, Art Strasbourg '96, Gent Lineart 2008 w Gandawie.
Dla artysty „punktem wyjścia” są rozumiane bardzo szeroko podróże: nie chodzi tu tylko o częste wizyty na południu Europy, we Włoszech i we Francji, ale także również o wędrowanie do klasyków malarstwa, do źródeł sztuki europejskiej.
Podróże, jak twierdzi Andrzej Borowski, mogą go inspirować wprost i wtedy powstają pejzaże, które są bezpośrednią i emocjonalną reakcją na spotkany krajobraz. Mogą być również „materiałem do dalszej pracy- martwe natury”. W tym przypadku artysta mówi o w pełni wykreowanych „autonomicznych kompozycjach, z własną perspektywą, własną fizjonomią przedmiotów, symboliką koloru”.
Fascynacja artysty zabytkami włoskiego renesansu ma realne konsekwencje dla jego malarstwa. To właśnie z fresków Piero della Francesci, kompozycji Ucella, z architektury Sieny i Pizy przeniósł do swoich obrazów opanowanie, architektoniczny ład oraz celowy dobór barw.
Czerpiąc z natury artysta pozbawia ją jednocześnie przypadkowości. Realistyczne fragmenty pejzażu czy przedmioty nieożywione komponuje na swoich płótnach w sposób świadomy i wysmakowany. Dzięki temu wszystkie elementy układają się w spójny obraz świata, oparty na idealnej harmonii, dekoracyjności linii, kontrastach lub wyciszeniu koloru.
Egzotyczne owoce i szklane, przepuszczające światło naczynia, tkaniny oraz muszle mają łatwo rozpoznawalne, znajome kształty. Dopiero przeniesione na płaszczyznę obrazu tworzą własną, poddaną kompozycyjnemu rygorowi rzeczywistość.
Zawieszone w abstrakcyjnej przestrzeni przedmioty, są jakby pozbawione grawitacji. Spiętrzone, jedna warstwa nad drugą, tworzą fantastyczne, dekoracyjne układy, oparte na mocno rytmizowanym, a jednocześnie harmonijnym układzie pionów i poziomów, wyznaczanych przez szyjki szklanych kolb i wazonów oraz opadające pasma tkaniny.
Bliższe realizmowi wydają się być pejzaże artysty. Jednak i w tym przypadku wyraźne jest dążenie do świadomego uporządkowania przestrzeni obrazu. Poprzez spłycenie perspektywy, ograniczenie lub pominięcie sfery nieba, graficzne potraktowanie fragmentów krajobrazu, architektura staje się monumentalna, a to wywołuje dystans do przedstawianej rzeczywistości.
To wrażenie pogłębia dodatkowo kompozycja pejzaży, która podobnie jak w przypadku martwych natur, oparta jest na spiętrzeniu poszczególnych planów oraz zrównoważeniu mocno zaznaczonych pionów i poziomów. Równoważąc a jednocześnie dynamizując płaszczyznę obrazu, artysta wprowadza kontrasty: stref światła i cienia, fragmentów malarskich oraz opracowanych graficznie, z umownie potraktowanymi elementami krajobrazu.
Również kolor w malarstwie Andrzeja Borowskiego jest często świadomie daleki od tego, co realne. Artysta stosuje go raczej z myślą o efekcie dekoracyjnym, który dodatkowo wzmacnia wprowadzając opracowane reliefowo płaszczyzny złota i srebra. W martwych naturach „księżycowych” artysta ogranicza się do intymnej, ściszonej gamy barwnej opartej na współoddziaływaniu ochry, umbry i sieny. Czasami jednak, malując włoskie pejzaże zaskakuje nas gwałtownym kontrastem, mocno nasyconych, płaskich plam koloru.
Instynktowne, a jednocześnie „uporządkowane” wędrówki Andrzeja Borowskiego w świat koloru i przestrzeni nadają jego malarstwu niepowtarzalny klimat i charakter, bliski naszej współczesnej wrażliwości.
Anna Niedzielska
Wystawę można oglądać od poniedziałku do piątku w godzinach 12.00-18.00, w soboty i niedziele 12.00- 15.00.
