Krystyna Rudzka czerpie inspiracje z podwójnego źródła – nauki i natury. Dualizm ten nie jest jednak oparty na antynomii. Obie perspektywy precyzyjnie się uzupełniają. Poznanie naukowe, ujawniające się w przywiązaniu do realistycznie ukazywanego detalu, łączy się ze swobodnymi kreacjami powołanymi do istnienia przez wyobraźnię. Mówiąc o swojej twórczości Artystka często rozróżnia pejzaż zewnętrzny i pejzaż wewnętrzny. Obrazy Krystyny Rudzkiej są więc realistyczne i nadrealistyczne zarazem. Natura w jej twórczości nigdy nie jest pretekstem do manifestowania formalnej perfekcji. Stanowi cel sam w sobie. Znamienne cechy tej twórczości to przenikanie świata w skali makro i mikro, zacieranie ostrej granicy między przedmiotem a podmiotem poznania, zaanektowanie dla malarstwa obszarów dostępnych jedynie dla naukowców – dążenie w głąb materii, której każda część świadczy o hierarchii całości. By szukać analogii literackich, trzeba by odwołać się do hymnicznego rodowodu tego malarstwa, jest ono bowiem pochwałą jedności i różnorodności natury.
Artystka pozwala przyrodzie przemawiać jej językiem. Stąd częste „cytowanie”, wierne kopiowanie jej struktur, czasami widzianych tylko pod mikroskopem. Skłonność do mimetyzmu równoważy nieustanna pokusa komentowania, dopowiadania, opatrywania świata rzeczy subiektywną „narracją”. Pokora dociekliwej obserwatorki natury zostaje z niezwykłą hojnością nagrodzona i pozwala jej przekraczać kolejne kręgi wtajemniczenia. Malarka stosuje najczęściej kompozycję atektoniczną, sugerując zapewne, że obrazy stanowią tylko arbitralnie wybrane wycinki czegoś, co ze swej istoty jest wielką całością powiązaną łańcuchami zależności. Tu jednak malarstwo Krystyny Rudzkiej wkracza w obszary filozofii przyrody.
