Czym jest dublet? Słowniki podają wiele definicji pochodzących z różnych obszarów kultury, co sprawia, że odpowiedź okazuje się nadzwyczaj skomplikowana. Jeszcze większych trudności nastręcza fakt, iż terminu tego praktycznie nie odnosi się do dzieł z zakresu sztuk plastycznych. Dublet to z pewnością coś więcej niż wierna kopia, choć zarazem nie sposób go zrównać z oryginalną pracą. Mimo iż tworzy on parę, to może też bez żadnej straty istnieć poza nią. Jednocześnie w zestawieniu ze swym odpowiednikiem odkrywa nową treść, ujawnia niedostrzegane wcześniej poziomy interpretacji, mówi coś, co bez momentu porównania mogłoby pozostać niezauważone. Niczym ta sama melodia grana na dwóch różnych instrumentach, składowe dubletu cechują się odmiennym nastrojem i charakterem, mimo pozornej identyczności treści. Metafora muzyczna jest tu tym bardziej na miejscu, że dublety zaprezentowane na tej wystawie dopełniają się i odsłaniają kolejne warstwy uchwyconych w nich obiektów. Kolor, światłocień, walor, szczegółowość to oczywiście aspekty doznania estetycznego, z wagi których zdajemy sobie sprawę, rzadko kiedy jesteśmy jednak świadomi, iż bezpośrednio wpływają one nie tylko na to, jak, lecz także – co widzimy. Dane nam dzieła sztuki to wszak materiał do interpretacji, będącej wynikiem osobistych doświadczeń, oczekiwań i idiosynkrazji. Dysponując dwoma ujęciami jednego przedmiotu, pojmujemy rolę, jaką odgrywamy my, podmiot poznania, w percypowaniu obrazu lub rysunku, a tym samym – przybliżamy się do zrekonstruowania odwzorowanego obiektu jako takiego, czyli niezależnego od subiektywnego punktu widzenia.
Celem tej wystawy nie jest jednak wyłącznie próba pokazanie przedstawionych obiektów w ich odmienności i różnorodności, ale także refleksja nad naturą języka sztuki jako ważnego środka służącego uchwytywaniu rzeczywistości. W sztukach plastycznych dobór medium stanowi jedną z najważniejszych determinant treści – pozwala inaczej rozłożyć akcenty, odmiennie oddziałać na odbiorcę, a wreszcie zmusza samego artystę do alternatywnego przekładu rzeczywistości na płótno albo karton. Można zatem rzec, iż zarówno dla nadawcy, jak i dla odbiorcy jest to laboratorium pozwalające odpowiedzieć na pytanie: jakie powiązanie zachodzi pomiędzy celem twórcy a środkiem użytym dla jego osiągnięcia? Kwestia ta nie jest abstrakcyjna, pojawia się bowiem nieuchronnie w innych dziedzinach kultury. Wystarczy sięgnąć do prostego zagadnienia z zakresu literatury: czy wiersz mówiony w myślach, czytany i śpiewany to kopia, czy może raczej – dublet, a właściwie tryplet? W tym ostatnim przypadku nieuchronnie pojawiają się dalsze kwestie: o sens wypowiedzi nadawcy, o określenie docelowego odbiorcy, wreszcie – o przekazywaną treść. Nic zatem dziwnego, iż zagadnienie środków wyrazu to niegasnący problem dla wielu artystów z wszystkich bodaj dziedzin sztuki. Dublety Bogumiły Krawiec dowodzą, iż nie tylko jest go ona świadoma, ale także – że próbuje go rozwiązać w rzadko spotykany sposób.
