Daglezja zielona

Daglezja zielona (Jedlica, J. Douglasa) łac. Pseudotsuga menziesii (Mirb.) Franco

Opis: Bardzo wysokie, zwykle ponad 70-cio metrowe i długowieczne (700-800 lat) drzewo. Rekordowy okaz ścięty w 1895 r. koło Vancouver miał 127 m wysokości. Jedną z najwyższych daglezji w Europie jest okaz o wysokości 67,2 m rosnący w Betwys Y Coed w Wielkiej Brytanii, posadzony w 1921 r. Korona tego drzewa jest stożkowata, gęsta, regularna w układzie gałęzi podobna do świerka pospolitego. Igły proste, równowąskie, spłaszczone, 20-45 mm długości, na spodzie z dwoma wąskimi białymi paskami, dość miękkie w dotyku. Po roztarciu wydzielają intensywny zapach jabłek lub pomarańczy (zapach cytrusowy). Po opadnięciu igieł na powierzchni gałązki pozostają owalne ślady i zadziorki. Zwisające szyszki daglezji są bardzo charakterystyczne – posiadają długie trójzębne łuski wspierające.

Występowanie: Forma typowa drzewa rośnie w północno-zachodnich górskich rejonach Ameryki Północnej wzdłuż wybrzeża Pacyfiku, gdzie występuje od środkowego Meksyku aż do Kolumbii Brytyjskiej i Alberty w Kanadzie tworząc najczęściej jednogatunkowe lasy. Daglezja zielona jest gatunkiem zmiennym. Na olbrzymim obszarze zasięgu tworzy kilka odmian geograficznych. Gatunek sprowadzony do Polski w 1833 roku, lokalnie zadomowiony. Najczęściej wnika do siedlisk i zbiorowisk antropogenicznych oraz częściowo przeobrażonych.

Znaczenie i zastosowanie: Gatunek ten sprowadzony został do Europy jako drzewo produkcyjne. Od XIX w. na starym kontynencie jest najliczniej uprawianym sprowadzonym gatunkiem obcego pochodzenia. W Polsce mniej popularny, choć mamy ponad 1000 doświadczalnych upraw daglezji w różnych częściach kraju. Cechy produkcyjne jedlicy są lepsze niż w przypadku świerka lub jodły, bo jest mniej wymagająca. Szybko rośnie, dobrze znosi suszę i mrozy, ale nie jest odporna na zanieczyszczenia powietrza. Oprócz upraw leśnych daglezję sadzi się w parkach i ogrodach. Ma kilka form i odmian, a do najbardziej znanych odmian należy var. glauca (daglezja sina).

Właściwości lecznicze: Indianie Ameryki Pn. sporządzali napary z igliwia daglezji dla leczenia przeziębień, wywary z kory stosowali przy problemach żołądkowych, a z pączków daglezji wykonywali lekarstwo na choroby weneryczne. Żywica służyła do wyrobu maści na skaleczenia. Obecnie używa się olejku z igieł. Podobnie jak inni przedstawiciele drzew iglastych (sosna, świerk) mają one właściwości antyseptyczne.