Opis: Drzewo wys. do 20(-30) m, zwykle wielopniowe, czasem z odrostami u nasady pnia o szarej korze. Liście do 8 cm długości, na długopędach jajowatoeliptyczne i u nasady zaokrąglone, a na krótkopędach nerkowate i u nasady wyraźnie sercowate, brzegiem płytko karbowane, od góry ciemnozielone, spodem sinawe. Jesienią liście przebarwiają się wspaniale na żółto, pomarańczowo lub czerwono, a przed opadnięciem i krótko po opadnięciu wydzielają dość silny, przyjemny zapach przypraw korzennych (piernikowych). Rośliny dwupienne (oddzielnie męskie i żeńskie). Kwiaty niepozorne, bez okwiatu, czerwonawe, pojawiają się na gałązkach tuż przed rozwojem liści.
Występowanie: Środowe i Wschodnie Chiny, Japonia. Zwykle na brzegu lasów, nad górskimi rzekami. W japońskich lasach jest to najwyższe drzewo liściaste. Jest wytrzymałe na niskie temperatury. Wymaga żyznych, świeżych, próchnicznych i wilgotnych gleb.
Znaczenie i zastosowanie: Drewno grujecznika jest lekkie, miękkie, niezbyt mocne, drobnoziarniste. W obszarze naturalnego zasięgu wykorzystywane do produkcji mebli i skrzyń, wykańczania wnętrz budynków, skrzyń itp. Poza tym, szczególnie poza dalekim wschodem, sadzony i uprawiany w celach dekoracyjnych. Odznacza się charakterystyczną, szeroką koroną, która szczególnie pięknie wygląda, gdy rośnie pojedynczo na wolnej przestrzeni trawnika. Grujecznik japoński jest jednym z tych drzew wschodnioazjatyckich, które mogą być u nas szeroko uprawiane. Bardzo efektownie wygląda wiosną, gdy rozwijają się czerwonawe kwiaty i przede wszystkim brązowoczerwone liście oraz jesienią, gdy przebarwiają się liście. Łatwo rozmnaża się z nasion lub sadzonek zielnych. Występuje w kilku odmianach. Bardzo oryginalna jest Shidare Yoshmo. Gałęzie są wtedy łukowato zwisające, długie, sięgające do ziemi. Z czasem drzewo tworzy szeroką, parasolowatą koronę. Taki właśnie okaz rośnie w Galerii Drzew os. Tatary.
Właściwości lecznicze: brak lub nieznane są właściwości medyczne tej rośliny.