07.05.2024
Sosna czarna
Sosna czarna łac. Pinus nigra J.F. Arnold
Opis: Drzewo wysokości do 30 m, o prostym pniu pokrytym ciemnoszarą, głęboko spękaną korowiną która wygląda jakby była oprószona sadzą. Korona młodych drzew szerokostożkowata, o gałęziach sztywnych i wzniesionych w górę, starych okazów szeroka, kopulasta lub spłaszczona, czasem nawet parasolowata. Igły wyrastają na skróconym pędzie (krótkopędzie) po 2 w pęczku, ciemnozielone, sztywne, grube i ostro zakończone, mają 8-15 cm długości i często są skręcone. Szyszki jajowate, długości 5-12 cm, symetryczne, osadzone zwykle po 2-4 obok siebie – dużo większe w porównaniu z szyszkami sosny zwyczajnej. Sosna czarna jest drzewem długowiecznym. Szacuje się, że niektóre egzemplarze osiągają wiek ponad 500 lat.
Występowanie: Góry Europy Środkowej i Południowej oraz Azji Mniejszej i Północnej Afryce. Tworzy tam lasy sięgające do wysokości 1400-1500 m n.p.m. Rośnie głównie na glebach wapiennych, suchych i ciepłych.
Znaczenie i zastosowanie: drzewo od dawna uprawiane w wielu krajach, także poza granicami naturalnego zasięgu. Na teren Polski gatunek ten przybył w 1811 roku. W naszym kraju spotyka się ją licznie w parkach, była też wykorzystywana na wybrzeżu do zalesiania i umacniania wydm. Jest bardzo odporna na suszę oraz zanieczyszczenie powietrza. Może być stosowana w zadrzewieniach izolujących obiekty przemysłowe. Sosna czarna jest gatunkiem zmiennym, reprezentowanym w swoim rozległym zasięgu przez kilka podgatunków, różniących się wymaganiami klimatycznymi.
Właściwości lecznicze: podobnie jak wszystkie gatunki sosen posiada szereg związków chemicznych, które w postaci olejków o właściwościach odkażających używane są do leczenia zapaleń górnych dróg oddechowych.
Szybkie linki
Aktualności - Środowisko
